We hadden wat goed te maken, na de wanprestatie in Almelo. Lullig voor de Almelose ploeg, die met Volley 68 uit gaat maken wie kampioen in onze klasse gaat worden. De koploper kwam bovendien enigszins gehandicapt naar Enschede. You win some, you lose some.
Aangezien onze scheidsrechter eerst nog een potje op een ander veld moest fluiten, konden we onbeperkt inspelen. Een van de zaalwachters wilde ons daar wel in begeleiden, met als gevolg dat we veel te snel klaar waren (de andere wedstrijd was halverwege de laatste set), zodat we de hele riedel buiten-mid/12 en serve nog eens over deden. Rick had mazzel – hij heeft zo lang in de lappenmand gelegen dat hij veronderstelde dat wij nog steeds onze thuiswedstrijden om 17 uur spelen in plaats van de dit seizoen gebruikelijke 16 uur.
Zelfs hij was dus nog op tijd, en hij mocht van Henri nog beginnen ook. Dat ging hem goed af, net als de rest van de ploeg. Aan beide zijden van het net werd strak gespeeld – weinig fouten, veel druk en dus een gelijkopgaande strijd. Waarbij De Kater wel de overtuiging had dat de ploeg uiteindelijk zou doordrukken en de set zou winnen. Dat gebeurde ook, met 25-23. Ook de tweede set ging heel gelijk op, waarbij met name Cas aan de buitenkant ongrijpbaar bleek en onze blokkering stapje voor stapje beter werd. De setwinst (25-22) was een logisch gevolg.
In de derde set werden al die onderdelen nog iets beter uitgevoerd en werd de Almelose ploeg radelozer. Een blessure van een van hun aanvallers hielp natuurlijk niet mee. Opmerkelijk was en bleef dat we voluit bleven scoren, hoewel mid en achterover/3-meter nauwelijks bereikt werden. Aan de buitenkant sloegen we hard raak of speelden we het slim via de handjes en af en toe een kort balletje – geholpen door het feit dat onze mids meestal wel een blokkeerder vasthielden. Onze blokkering werd de buitenkant van Aastad te machtig. De ruime setwinst (25-17) sprak boekdelen.
Helaas werd het in de beginfase van de vierde set slordig aan onze kant. Aastad nam een voorsprong, die de ploeg niet meer afstond. In de eindfase stribbelden we nog wel wat tegen, maar verder dan 20 punten kwamen we niet.
Resultaat dus een knappe 3-1 overwinning op een kampioenskandidaat. De Almeloërs moeten het volgende week thuis uitvechten tegen concurrent Volley 68, waarbij wij op de laatste speeldag (thuis tegen de Losserse ploeg) misschien ook nog van invloed kunnen zijn. Voorlopig maar zien dat we ook andere potjes de inspiratie kunnen opbrengen er wat van te maken.

Het was een heel gepuzzel zaterdag om een ploeg op de been te brengen tegen Twente Sparta. Bas, Cas en Bert waren er niet, de aanwezigheid van Rick was heel lang onzeker. Gelukkig bleken Ronald en Richard (H2) bereid in te vallen, zodat we met minimaal 7 spelers naar Glanerbrug konden fietsen. Uiteindelijk bleek Rick toch op tijd te zijn, dus we hadden zowaar 2 spelers op de bank.
Rick mocht gelijk op buiten debuteren, zodat de rest van H1 zo’n beetje op z’n eigen positie kon ballen. Een garantie voor succes was dat allerminst – zelden kwamen we zo sloom op gang als zaterdag in de broeierige De Brug. We wisten geen punt op eigen service te scoren, en toen we na een tijdje ook geen side-out meer wisten te spelen kon Twente Sparta simpel doordrukken naar de setzege.
De eerste positiewisselingen kwamen op gang – de diagonaal naar buiten, de buiten naar spel, de mid naar diagonaal en Richard op mid. Die fantasievolle aanpassing beviel een stuk beter. We hadden licht de overhand in deze set, om op het einde Twente Sparta nog op 23 langszij te laten komen. Uiteindelijk boekten we een krappe setwinst in de barrage (26-28).
De derde set was nog frivoler: Wik was de enige H1-speler die nog op z’n eigen plekkie stond. Maar hoe gekker de opstelling, hoe beter het spel. In de derde set waren we oppermachtig en drukten Twente Sparta rigoreus aan de kant. De 25-13 eindstand zegt genoeg. Waar we eerder in het seizoen of bij een betere stand op de ranglijst zouden hebben vastgehouden aan die opstelling, wisselden we lekker door. Iedereen kwam zo lekker aan het spelen. Nadeel was dat we wel een beetje het overzicht verloren, onder meer terug te vinden in de opstellingsfouten die de invalscheids van Havoc (bedankt!) haarfijn opmerkte.
Individueel was er niet zo veel aan te merken op een van onze spelers (zeker Ronald en Richard deden het erg goed), qua teamverband schoten we nogal in extremen heen en weer. De vierde set wisten we net niet binnen te slepen, waarna in de vijfde het licht uitging (bij ons dan): 9-15. Niet veel later gold dat ook voor de hal, waarna wij volgens alles en iedereen nog een half uur hadden om te douchen. Daar dacht de altijd vrolijke dienstdoende ambtenaar anders over: slechts 2 minuten nadat het licht was gedoofd lagen onze schoenen in de gang en had dit goedgemutste heerschap de toko al bijna verlaten. Zodat  een leuk ontspannen middagen ballen in Glanerburg met enig chagrijn eindigde. Optimistisch als wij immer zijn, besloten we ons niet druk te maken over die Jan Doedel en ons het bier te laten smaken. Waarop, inderdaad, wij weer eens het licht uit mochten doen in een sporthal buiten Enschede…

PS niet elke reclame moet je geloven: gezien het doucheloze omkleden hebben we de veronderstelde Axe-kwaliteiten getest – voor zover wij hebben kunnen achterhalen werden we niet achtervolgd…

Er was weer eens iets te doen in de Pathmoshal, waardoor de Enschede volleybalploegen zaterdag werden verdreven naar de betonnen schrik van de stad, ofwel de Diekmanhal. Als je daar ook nog als enige wedstrijd in de namiddag geprogrammeerd staat, is er helemaal geen sfeer meer te bekennen.
Twee van de meest ervaren ploegen (in elk geval qua leeftijd) van de 1e klasse troffen elkaar in die omstandigheden. De Kater en RAC maakten er een echt potje oudemannenvolleybal van. In de eerste set en een groot deel van de tweede viel dat van onze kant nog wel mee. Regelmatig werd er stevig aangevallen, hier en daar een blokje meegepikt en een leuke verdedigende actie ingezet. Dat, gekoppeld aan servicedruk, bezorgde ons gemakkelijke winst (25-16 en 25-18).
Je ziet al wel langzaam maar zeker slapte in het spel komen, steeds moeizamere oplossingen ontstaan en zodoende stroever spel. In de derde set was dat nog wel weg te poetsen en pikten we die ook met 25-22 mee. Maar in de laatste set was het armoe troef, stapelden we fout op fout en ging RAC ondanks zwak spel toch nog met een setje naar huis. De Almeloërs winnen heel veel potjes en staan hoog op de ranglijst, maar daar was zaterdag (mede door het gemis van de vaste spelverdeler?) niet echt iets van te zien.
En zo kan het gebeuren dat je de ene week heel lekker speelt en met 3-1 verliest, en nu niet echt een lekker gevoel aan de wedstrijd overhoudt maar wel met 4 punten op zak een biertje (++) gaat drinken. Een weekje rust zal ons geen kwaad doen.

De jongens van Isivol waren erop gebrand ons in hun thuisduel aan te pakken. Daar zal de onbevredigende afloop van de eerste wedstrijd een rol bij hebben gespeeld, die al in de eerste set wegens een blessure en daardoor te weinig gerechtigde spelers werd afgebroken en met 4-0 aan ons werd toegewezen.
Nu hadden wij ook wel weer eens zin een fatsoenlijke partij te spelen, na mindere vertoningen in Mariaparochie en thuis tegen Hengelo. In de leuke sporthal in Isidorishoeve, met een fantastische vloer, werd het een gevecht om elk puntje. Aan beide zijden werd vol voor de winst gespeeld, waarbij met name op de buitenkanten powervolleybal de doorslag moest geven.
Aan de zijde van Isivol onderscheidden de buitenkanten zich met een hoog rendement, ook een aantal van ons scoorde aan de lopende band. De zeer gelijk opgaande strijd kende af en toe een tussensprintje van een van beide partijen, waarna de andere ploeg de zaak snel weer recht trok. In alle sets waren wij het eerst bij de 20, vaak met een kleine voorsprong van 2 of 3 punten. In de meeste gevallen echter wist Isivol de zaak om te keren.
Zodoende wonnen de dorpelingen de eerste, derde en vierde set met klein verschil (22, 22 en 23). Alleen in de tweede set was het krachtsverschil duidelijker: deze was voor ons met 25-16. Zo scoorden wij uiteindelijk zelfs 1 puntje meer dan Isivol, maar waren de 4 punten voor de thuisploeg. Die had er net als wij keihard voor gewerkt – de redelijk gevulde tribune had een prachtige pot gezien.
De strijd om het kampioenschap zal gaan tussen drie ploegen die er gezien leeftijd en vooral de mogelijkheden om nog te groeien, het meeste aan hebben: Volley 68, Aastad en Isivol. Voor ons rest deze competitie nog zoveel mogelijk van dit soort leuke partijen te spelen. Mogelijkheden zat, zoals volgende week tegen RAC en over een maand de revanche tegen Aastad (waar we ontstellend slecht speelden en de 4-0 weggaven). Maar eigenlijk biedt deze 1e klasse elke week wel mogelijkheden voor lekkere wedstrijden – en dat is wel eens anders geweest.

Een al te lange nabeschouwing van de wedstrijd tegen VC Hengelo heeft niet zo veel zin. De nabeschouwing in  de kantine duurde immers al lang genoeg, al maakten we niet veel woorden vuil aan het vertoonde spel – daar was ook weinig aanleiding toe. Nee, dit potje en dit stukje staan in het teken van de terugkeer van Rick. Na – opnieuw – zeer langdurig blessureleed stond hij voor het eerst sinds september 2006 weer in het veld!
Het zag er niet eens onwennig uit. Rick gooide de balletjes lekker naar buiten, had wat moeite de mannen op mid te bereiken en eigenlijk nog meer te achterhalen op welke plek hij eigenlijk in het veld moest staan. Daarom bij deze een heel eenvoudig regeltje voor onze teruggekeerde held: als jij als spelverdeler aan het net staat, kun je beter niet de diagonaal een 12’je geven, zelfs niet aan mannen met zo’n lang zweefmoment als Geert.
Zonder dollen: het ging Rick gewoon goed af. De wisselmogelijkheden zijn bovendien nu voor ons ongekend – in plaats van de traditionele 7 spelers hadden we nu ineens alle 9 mannen op het appèl. Dat was maar goed ook, want we bakten er niet zo veel van. In het begin leek dat nog niet zo; met strak volleybal liepen we in hoog tempo weg bij Hengelo. Een tussenstand van 19-11 maakt veel duidelijk. De 23-25 eindstand ook, namelijk hoe diep we zonken.
In de tweede set kregen we dat lek niet boven, zodat die met de beschamende cijfers 18-15 verloren ging. Wel moet worden aangetekend dat VC Hengelo helemaal los was, twee buitenaanvallers in de gelederen had van wie in die fase alles wat zij aanraakten in goud veranderde (de een rechtstreeks, de ander via het gammele blok) en regelmatig met drie elleboogjes en andere ledematen de bal telkens weer op ons speelveld wist te krijgen.
Zonder bovenmatig goed te spelen wisten we ons toch nog uit het dal te trekken. Met name Bas, die direct al goed stond te verdedigen en lopende de wedstrijd aanvallend steeds beter uit de verf kwam tot hij 100 procent ging scoren, haalde veel punten binnen. Hengelo kon het niveau niet vast houden, wij kregen grip op de wedstrijd. Het vervolg was dan ook duidelijk voor De Kater, via 25-18, 25-18 en 15-7.
Nog noemenswaardige ballen? Jazeker, bijvoorbeeld de ene direct van de tegenstander terugketsende bal die Robert wel eventjes snel binnen de drie zou slaan (onderkant net aan eigen zijde). Of de serve van Bert die nog geen 3 meter verderop in ons eigen veld stuiterde – en die hij mocht overdoen omdat de scheids nog niet had gefloten…
Nou ja, het was wel weer gezellig achteraf, met een mooie winstpartij van de hoofdmacht van Twente 05, bitterballen en enkele biertjes. En daarmee zijn we toe aan de moraal van het verhaal; we zagen nog net geen roze olifantjes toen we weer op de fiets stapten.

Uitwedstrijden tegen De Krekkers zijn altijd speciaal. De ploegen zijn vergelijkbaar: mannen op leeftijd die graag leuk willen ballen zonder al te veel trainen, en waarbij teamgeest en lol voor- en achteraf net zo belangrijk is. Krekkers H3 vindt dat ook: de ploeg zoekt steevast zijn betere spel uit als De Kater voorbij komt.
Goed, wij speelden vrijdagavond in Mariaparochie bepaald niet sterk. Wik was al op voor de wedstrijd begon, aan de buitenkanten kwamen de jongens er niet door en produceerden zij nogal veel hoogvliegers die meters uit gingen. Zonder Robert, die bevallingsverlof “vierde”, was er qua wisselbeleid niet zo veel mogelijk.
Maar al te veel negatisme aan eigen kant is niet eerlijk: Krekkers speelde over de hele lijn zeer degelijk en bij vlagen gewoon zeer goed. De tegenstander haalde belachelijk veel ballen van de grond, de linkshandige buitenaanvaller was ongrijpbaar. De eerste twee sets waren kantje boord voor De Krekkers, de derde ruim voor ons en de vierde ruim voor de tegenstander.
De 3-1 overwinning van de mannen uit Mariaparochie was dik verdiend. Wij zijn te wisselvallig en vooral te kwetsbaar (zowel wat betreft aantal aanwezige spelers als gezondheid) om een reeks wedstrijden op rij te kunnen winnen.
Toch weet je in deze gekke competitie nooit waar dat toe leidt. Zo blijkt de grootste titelkandidaat met samengeknepen billen een vijfsetter tegen Flash te hebben gespeeld… Nou ja, we zien wel – als we maar lol hebben!

PS Krekkers zal al wel 3 miljoen keer geconfronteerd zijn met de Finkers-slogan over het kraamschudden. Nu is het toch wel toepasselijk, al doen we het niet in maar na Mariaparochie: Robert & Yvonne, gefeliciteerd met Eef!

Tot onze eigen verrassing stonden we zaterdag toch met 8 man in de hal: behalve de invallende Richard van H2 waren Cas (de enkel hield het), de op Cuba bijgetankte Geert en de van bevallingsverlof tijdelijk teruggekeerde Robert (met mobieltje op de bank, je weet maar nooit…) toch present. De bij dames 1 coachende Roel kwam na die vijfsetter nog net op tijd komen aanrennen om volkomen koud drie ballen in te slaan, alvorens we het konden opnemen tegen Flash 2.
De Nijverdallers waren met 7 man naar Enschede gekomen, inclusief een libero. Dat is de goden verzoeken, bleek al eerder in ons potje tegen Isivol. Flash was echter overtuigd van de blessure-ongevoeligheid van de aanwezige mannen (zij misten er ook een paar). Kennelijk was er sprake van goede voornemens aan Katerzijde, want we zijn nog niet veel wedstrijden geïnspireerd begonnen. Nu hadden we strak spelend snel een voorsprong te pakken en hielden die de hele set vast. Flash viel op in de verdediging, waar vooral de goede passende libero alle kanten opvloog om ballen van de grond te vissen (en dat lukte hem ook!).
De overtuiging was bij ons groter, zodat we de set redelijk eenvoudig binnen konden slepen ondanks het geringe puntenverschil (25-22). In de tweede set liep het nog een stuk beter aan onze kant. Vooral de blokkering bleek een te groot obstakel voor de aanvallers van Flash, die er veelvuldig inhakten of in een uiterste poging onze handen te ontwijken uitsloegen. Richard maakte een lekkere entree en wij denderden door naar een 25-13 winst.
In de derde set slopen er meerdere fouten en onzorgvuldigheden in ons spel. Flash wist een redelijke voorsprong op te bouwen, die we maar moeizaam konden inlopen. Na twee foutieve services aan onze kant stond we nog steeds (16-17) achter toen Roel ging serveren. Niet alleen zijn opslag was zuiver, het hele team maakte plotseling geen fout meer en ging heel netjes spelen. In een lange rush, slechts onderbroken door een time-out van de tegenstander, liepen we door naar 25-17.
En toen was er een Isivol-deja vu: een van de Flash-aanvallers was geblesseerd geraakt en kon niet verder spelen. De libero kan dan volgens de regels alleen een normaal wedstrijdshirtje aantrekken en de wedstrijd vervolgen als dat genoteerd wordt op het formulier. Die set wordt dan voor spek en bonen gespeeld, omdat de winst altijd gaat naar het team dat compleet is. Daarop werd besloten de wedstrijd te beëindigen in een reglementaire 4-0 overwinning voor De Kater (stand 4e set 25-0).
Niet een leuk einde dus. Nou ja, in de kantine maakten beide ploegen het nog wel gezellig. Door het verlies van RAC (3-1 bij Twente Sparta) en de uitslagen van Aastad-Isivol (3-1) en MTSH-Volley (0-4) kruipt de top van de 1e klasse B weer verder bij elkaar. Het is en blijft een bijzonder leuke competitie!