Een al te lange nabeschouwing van de wedstrijd tegen VC Hengelo heeft niet zo veel zin. De nabeschouwing in  de kantine duurde immers al lang genoeg, al maakten we niet veel woorden vuil aan het vertoonde spel – daar was ook weinig aanleiding toe. Nee, dit potje en dit stukje staan in het teken van de terugkeer van Rick. Na – opnieuw – zeer langdurig blessureleed stond hij voor het eerst sinds september 2006 weer in het veld!
Het zag er niet eens onwennig uit. Rick gooide de balletjes lekker naar buiten, had wat moeite de mannen op mid te bereiken en eigenlijk nog meer te achterhalen op welke plek hij eigenlijk in het veld moest staan. Daarom bij deze een heel eenvoudig regeltje voor onze teruggekeerde held: als jij als spelverdeler aan het net staat, kun je beter niet de diagonaal een 12’je geven, zelfs niet aan mannen met zo’n lang zweefmoment als Geert.
Zonder dollen: het ging Rick gewoon goed af. De wisselmogelijkheden zijn bovendien nu voor ons ongekend – in plaats van de traditionele 7 spelers hadden we nu ineens alle 9 mannen op het appèl. Dat was maar goed ook, want we bakten er niet zo veel van. In het begin leek dat nog niet zo; met strak volleybal liepen we in hoog tempo weg bij Hengelo. Een tussenstand van 19-11 maakt veel duidelijk. De 23-25 eindstand ook, namelijk hoe diep we zonken.
In de tweede set kregen we dat lek niet boven, zodat die met de beschamende cijfers 18-15 verloren ging. Wel moet worden aangetekend dat VC Hengelo helemaal los was, twee buitenaanvallers in de gelederen had van wie in die fase alles wat zij aanraakten in goud veranderde (de een rechtstreeks, de ander via het gammele blok) en regelmatig met drie elleboogjes en andere ledematen de bal telkens weer op ons speelveld wist te krijgen.
Zonder bovenmatig goed te spelen wisten we ons toch nog uit het dal te trekken. Met name Bas, die direct al goed stond te verdedigen en lopende de wedstrijd aanvallend steeds beter uit de verf kwam tot hij 100 procent ging scoren, haalde veel punten binnen. Hengelo kon het niveau niet vast houden, wij kregen grip op de wedstrijd. Het vervolg was dan ook duidelijk voor De Kater, via 25-18, 25-18 en 15-7.
Nog noemenswaardige ballen? Jazeker, bijvoorbeeld de ene direct van de tegenstander terugketsende bal die Robert wel eventjes snel binnen de drie zou slaan (onderkant net aan eigen zijde). Of de serve van Bert die nog geen 3 meter verderop in ons eigen veld stuiterde – en die hij mocht overdoen omdat de scheids nog niet had gefloten…
Nou ja, het was wel weer gezellig achteraf, met een mooie winstpartij van de hoofdmacht van Twente 05, bitterballen en enkele biertjes. En daarmee zijn we toe aan de moraal van het verhaal; we zagen nog net geen roze olifantjes toen we weer op de fiets stapten.