Na de fraaie winst van de dames was het aan ons om een unicum te verzorgen: beide ploegen laten winnen in een thuiswedstrijd. Daar waren we nog niet eerder in geslaagd dit seizoen: als de dames zich van hun beste kant hadden laten zien, besloten wij te gaan prutsen en vice versa. HVC uit Den Ham zou het kind van de rekening van deze dadendrang worden.
Gemakkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, zeker na de ondoorgrondelijke Excel-sheets van Wik die het bewijs zouden moeten vormen dat alles nog reg sal kom dit seizoen. Hij ging in die berekeningen onder meer uit van een 4-0 nederlaag van nummer 2 Aastad tegen Krekkers. Gezien de ranglijst een hele rare gedachte, maar verdomd: dat was exact de uitslag van vrijdagavond… Met een 4-0 zege van ons op HVC zouden we ineens weer op twee punten van de Almeloërs komen te staan.
De eerste set hadden we redelijk onder controle. HVC is een ploeg van hardhitters die alles met risico doen: serveren, aanvallen, het moet allemaal hard. Soms gaat dat goed, soms vliegen de ballen alle kanten op of komen ze heel hard terug van een blok. Waar de Hammenaren wel heel erg goed in zijn, is de veldverdediging binnen de 3 meter. Zelfs blokballen die twee keer zo hard terugkomen dan zij geslagen zijn, werden van de grond gehaald.
De eerste twee sets wist De Kater zonder echt goed spel redelijk eenvoudig naar zich toe trekken, omdat er meer kwaliteit in de ploeg zit en in fases zonder fouten kan worden gespeeld. We maakten het ons zelf niet gemakkelijk, met beroerde passes waardoor vooral Rick van hot naar her moest sjouwen om een set up te kunnen produceren. Dat ging ook niet zo lekker, waardoor we bepaald niet tot optimaal spel kwamen.
In de derde set speelden we wel heel strak en HVC kwam er totaal niet meer aan te pas. Aanvallend werd veel gescoord, de blokkering zat dicht, de servicedruk was hoog. De leuke momenten werden door onszelf verzorgd, met name omdat we even 1-5 gingen spelen: iedereen wilde de tweede bal overnemen, spelverdeler Henri moest knokken om aan de bal te komen.
Zoals zo vaak gaat na een zeer ruime setwinst (25-12) en een 3-0 voorsprong het vervolgens helemaal mis. Al klooiend vergaarde HVC een enorme voorsprong. Een ingreep van de kant was op z’n plaats, maar Wik was met z’n kinderen aan de andere kant van de hal aan het voetballen en de andere wissels hadden het te druk met bordjes omdraaien. Henri nam zelf maar het initiatief en ging eruit voor Rick. Robert kwam aan de opslag en zette druk met een diagonale serve. En…
Plots ging de hele ploeg foutloos spelen. In het achterveld haalden Robert, Bas en Roel alles van de grond en hadden een ralleypass in petto waar Rick alles mee kon. Bert en Geert zetten een goed blok, geholpen door Rick die zelfs een keer in z’n eentje een aanval van HVC dodelijk blokte. Geert timmerde aan de buitenkant de ballen op de grond, af en toe een verrassende 3 meter van Roel ging via de handjes buiten de lijnen. Robert bleef zo maar serveren en serveren, tot we tot onze eigen verbazing na 12 of 13 punten op rij de vierde set met 25-19 naar ons toetrokken.
De 4-0 zege was een feit. De eerste bespiegeling van Wik(s)ipedia een harde realiteit. Kijken wat we vrijdag in Hengelo tegen MTSH kunnen bieden, volgens de Excelletjes moeten we weer ons best doen…

De directie van dit weblog heeft ingegrepen. Het vermoeden van fraude in de peiling van MVP 2008 nam dusdanige proporties aan, dat besloten is deze te verwijderen. Sputterende veelstemmers, die beweerden dat bepaalde buttons niet zouden werken en zichzelf daarom maar van nog meer stemmen bedienden, zijn gewaarschuwd. Bij een volgende poging tot fraude worden zij uitgesloten van deelname!
De nieuwe poll heeft niet de MVP als onderwerp, maar de MPV. En dan niet zo’n blikken vehikel, maar de verkiezing van Meest Prutsende Volleyballer 2008. Opnieuw zijn alle spelers kandidaat. Laat deze belangrijke verkiezing eerlijk verlopen, en moge de grootste prutser winnen!   

Je hebt van die wedstrijden die maar niet leuk willen worden. Da’s geen chagrijn wegens puntverlies (dat doet er toch niet meer toe), maar gewoon een nuchtere constatering. Dynamiek kent ons kennelijk een beetje en weet dat als je vervelend genoeg doet en wij uit ons hum raken, de kans groot is dat we beroerd gaan spelen.
En dus vonden die jongens uit Goor het leuk bij het inslaan te proberen ons te raken dan wel de bal zo ver mogelijk weg te slaan, zodat wij meer met ballen halen dan met inslaan bezig waren (tijdens de wedstrijd konden ze ineens wél rechtdoor slaan). Gesar en gedoe in het veld, waar de scheids die jongens maar bleef belonen en ook anderzins de ene fout na de andere maakte, zorgden voor nog meer ergernis.
En eerlijk is eerlijk: wij laten ons dan ook kennen. Niet zozeer door er een verbaal agressief geheel van te maken, maar wel het niveau heel snel los te laten en vele onnodige fouten te maken. We speelden dus eigenlijk geen moment lekker. In de halfverlichte zaal (waarom eigenlijk?) liepen we direct achter de feiten aan. Op  basis van wilskracht en omdat wij gewoon betere spelers hebben, kwamen we in de tweede terug in de wedstrijd. Dat was helaas niet de opmaat naar een 3-1, want in de derde set ging het gelijk op. Nog steeds maakten we vele fouten, vooral door misverstanden waarbij twee spelers op de bal afgingen en er uiteindelijk geen van beiden de bal fatsoenlijk raakte. De set ging met 25-23 verloren.
Even leek het er op dat we zelfs met 3-1 onderuit zouden gaan, want Dynamiek kreeg matchpoints. Dat was wat ons betreft te veel van het goede: we drukten door (27-29) en pakten ook de vijfde (15-13).
En dan heb je van die dagen dat alles tegen zit: zelfs het bier smaakte nergens naar. Gelukkig bleek er ook Grimbergen op de tap, dat verzachtte het leed. De uitstekende douche en slappe praat zorgden er uiteindelijk voor dat we toch vrolijk het weekeinde ingingen.
PS Als je de stand zo bekijkt voor de 2e (PD-)plek, hebben we het er met name tegen de lager geplaatste ploegen wel heeeeel erg bij laten zitten…   

We hadden wat goed te maken, na de wanprestatie in Almelo. Lullig voor de Almelose ploeg, die met Volley 68 uit gaat maken wie kampioen in onze klasse gaat worden. De koploper kwam bovendien enigszins gehandicapt naar Enschede. You win some, you lose some.
Aangezien onze scheidsrechter eerst nog een potje op een ander veld moest fluiten, konden we onbeperkt inspelen. Een van de zaalwachters wilde ons daar wel in begeleiden, met als gevolg dat we veel te snel klaar waren (de andere wedstrijd was halverwege de laatste set), zodat we de hele riedel buiten-mid/12 en serve nog eens over deden. Rick had mazzel – hij heeft zo lang in de lappenmand gelegen dat hij veronderstelde dat wij nog steeds onze thuiswedstrijden om 17 uur spelen in plaats van de dit seizoen gebruikelijke 16 uur.
Zelfs hij was dus nog op tijd, en hij mocht van Henri nog beginnen ook. Dat ging hem goed af, net als de rest van de ploeg. Aan beide zijden van het net werd strak gespeeld – weinig fouten, veel druk en dus een gelijkopgaande strijd. Waarbij De Kater wel de overtuiging had dat de ploeg uiteindelijk zou doordrukken en de set zou winnen. Dat gebeurde ook, met 25-23. Ook de tweede set ging heel gelijk op, waarbij met name Cas aan de buitenkant ongrijpbaar bleek en onze blokkering stapje voor stapje beter werd. De setwinst (25-22) was een logisch gevolg.
In de derde set werden al die onderdelen nog iets beter uitgevoerd en werd de Almelose ploeg radelozer. Een blessure van een van hun aanvallers hielp natuurlijk niet mee. Opmerkelijk was en bleef dat we voluit bleven scoren, hoewel mid en achterover/3-meter nauwelijks bereikt werden. Aan de buitenkant sloegen we hard raak of speelden we het slim via de handjes en af en toe een kort balletje – geholpen door het feit dat onze mids meestal wel een blokkeerder vasthielden. Onze blokkering werd de buitenkant van Aastad te machtig. De ruime setwinst (25-17) sprak boekdelen.
Helaas werd het in de beginfase van de vierde set slordig aan onze kant. Aastad nam een voorsprong, die de ploeg niet meer afstond. In de eindfase stribbelden we nog wel wat tegen, maar verder dan 20 punten kwamen we niet.
Resultaat dus een knappe 3-1 overwinning op een kampioenskandidaat. De Almeloërs moeten het volgende week thuis uitvechten tegen concurrent Volley 68, waarbij wij op de laatste speeldag (thuis tegen de Losserse ploeg) misschien ook nog van invloed kunnen zijn. Voorlopig maar zien dat we ook andere potjes de inspiratie kunnen opbrengen er wat van te maken.

Het was een heel gepuzzel zaterdag om een ploeg op de been te brengen tegen Twente Sparta. Bas, Cas en Bert waren er niet, de aanwezigheid van Rick was heel lang onzeker. Gelukkig bleken Ronald en Richard (H2) bereid in te vallen, zodat we met minimaal 7 spelers naar Glanerbrug konden fietsen. Uiteindelijk bleek Rick toch op tijd te zijn, dus we hadden zowaar 2 spelers op de bank.
Rick mocht gelijk op buiten debuteren, zodat de rest van H1 zo’n beetje op z’n eigen positie kon ballen. Een garantie voor succes was dat allerminst – zelden kwamen we zo sloom op gang als zaterdag in de broeierige De Brug. We wisten geen punt op eigen service te scoren, en toen we na een tijdje ook geen side-out meer wisten te spelen kon Twente Sparta simpel doordrukken naar de setzege.
De eerste positiewisselingen kwamen op gang – de diagonaal naar buiten, de buiten naar spel, de mid naar diagonaal en Richard op mid. Die fantasievolle aanpassing beviel een stuk beter. We hadden licht de overhand in deze set, om op het einde Twente Sparta nog op 23 langszij te laten komen. Uiteindelijk boekten we een krappe setwinst in de barrage (26-28).
De derde set was nog frivoler: Wik was de enige H1-speler die nog op z’n eigen plekkie stond. Maar hoe gekker de opstelling, hoe beter het spel. In de derde set waren we oppermachtig en drukten Twente Sparta rigoreus aan de kant. De 25-13 eindstand zegt genoeg. Waar we eerder in het seizoen of bij een betere stand op de ranglijst zouden hebben vastgehouden aan die opstelling, wisselden we lekker door. Iedereen kwam zo lekker aan het spelen. Nadeel was dat we wel een beetje het overzicht verloren, onder meer terug te vinden in de opstellingsfouten die de invalscheids van Havoc (bedankt!) haarfijn opmerkte.
Individueel was er niet zo veel aan te merken op een van onze spelers (zeker Ronald en Richard deden het erg goed), qua teamverband schoten we nogal in extremen heen en weer. De vierde set wisten we net niet binnen te slepen, waarna in de vijfde het licht uitging (bij ons dan): 9-15. Niet veel later gold dat ook voor de hal, waarna wij volgens alles en iedereen nog een half uur hadden om te douchen. Daar dacht de altijd vrolijke dienstdoende ambtenaar anders over: slechts 2 minuten nadat het licht was gedoofd lagen onze schoenen in de gang en had dit goedgemutste heerschap de toko al bijna verlaten. Zodat  een leuk ontspannen middagen ballen in Glanerburg met enig chagrijn eindigde. Optimistisch als wij immer zijn, besloten we ons niet druk te maken over die Jan Doedel en ons het bier te laten smaken. Waarop, inderdaad, wij weer eens het licht uit mochten doen in een sporthal buiten Enschede…

PS niet elke reclame moet je geloven: gezien het doucheloze omkleden hebben we de veronderstelde Axe-kwaliteiten getest – voor zover wij hebben kunnen achterhalen werden we niet achtervolgd…

Er was weer eens iets te doen in de Pathmoshal, waardoor de Enschede volleybalploegen zaterdag werden verdreven naar de betonnen schrik van de stad, ofwel de Diekmanhal. Als je daar ook nog als enige wedstrijd in de namiddag geprogrammeerd staat, is er helemaal geen sfeer meer te bekennen.
Twee van de meest ervaren ploegen (in elk geval qua leeftijd) van de 1e klasse troffen elkaar in die omstandigheden. De Kater en RAC maakten er een echt potje oudemannenvolleybal van. In de eerste set en een groot deel van de tweede viel dat van onze kant nog wel mee. Regelmatig werd er stevig aangevallen, hier en daar een blokje meegepikt en een leuke verdedigende actie ingezet. Dat, gekoppeld aan servicedruk, bezorgde ons gemakkelijke winst (25-16 en 25-18).
Je ziet al wel langzaam maar zeker slapte in het spel komen, steeds moeizamere oplossingen ontstaan en zodoende stroever spel. In de derde set was dat nog wel weg te poetsen en pikten we die ook met 25-22 mee. Maar in de laatste set was het armoe troef, stapelden we fout op fout en ging RAC ondanks zwak spel toch nog met een setje naar huis. De Almeloërs winnen heel veel potjes en staan hoog op de ranglijst, maar daar was zaterdag (mede door het gemis van de vaste spelverdeler?) niet echt iets van te zien.
En zo kan het gebeuren dat je de ene week heel lekker speelt en met 3-1 verliest, en nu niet echt een lekker gevoel aan de wedstrijd overhoudt maar wel met 4 punten op zak een biertje (++) gaat drinken. Een weekje rust zal ons geen kwaad doen.

De jongens van Isivol waren erop gebrand ons in hun thuisduel aan te pakken. Daar zal de onbevredigende afloop van de eerste wedstrijd een rol bij hebben gespeeld, die al in de eerste set wegens een blessure en daardoor te weinig gerechtigde spelers werd afgebroken en met 4-0 aan ons werd toegewezen.
Nu hadden wij ook wel weer eens zin een fatsoenlijke partij te spelen, na mindere vertoningen in Mariaparochie en thuis tegen Hengelo. In de leuke sporthal in Isidorishoeve, met een fantastische vloer, werd het een gevecht om elk puntje. Aan beide zijden werd vol voor de winst gespeeld, waarbij met name op de buitenkanten powervolleybal de doorslag moest geven.
Aan de zijde van Isivol onderscheidden de buitenkanten zich met een hoog rendement, ook een aantal van ons scoorde aan de lopende band. De zeer gelijk opgaande strijd kende af en toe een tussensprintje van een van beide partijen, waarna de andere ploeg de zaak snel weer recht trok. In alle sets waren wij het eerst bij de 20, vaak met een kleine voorsprong van 2 of 3 punten. In de meeste gevallen echter wist Isivol de zaak om te keren.
Zodoende wonnen de dorpelingen de eerste, derde en vierde set met klein verschil (22, 22 en 23). Alleen in de tweede set was het krachtsverschil duidelijker: deze was voor ons met 25-16. Zo scoorden wij uiteindelijk zelfs 1 puntje meer dan Isivol, maar waren de 4 punten voor de thuisploeg. Die had er net als wij keihard voor gewerkt – de redelijk gevulde tribune had een prachtige pot gezien.
De strijd om het kampioenschap zal gaan tussen drie ploegen die er gezien leeftijd en vooral de mogelijkheden om nog te groeien, het meeste aan hebben: Volley 68, Aastad en Isivol. Voor ons rest deze competitie nog zoveel mogelijk van dit soort leuke partijen te spelen. Mogelijkheden zat, zoals volgende week tegen RAC en over een maand de revanche tegen Aastad (waar we ontstellend slecht speelden en de 4-0 weggaven). Maar eigenlijk biedt deze 1e klasse elke week wel mogelijkheden voor lekkere wedstrijden – en dat is wel eens anders geweest.