We moeten er even aan wennen: voorlopig spelen we als enige ploeg om 16 uur in de Pathmoshal. Een kale bedoening, zeker na afloop in de kantine (al hebben we ons natuurlijk manmoedig door de nodige flessen Dunkelweizen geslagen!).
Vreemd genoeg kwamen we onder die omstandigheden beter dan ooit in deze competitie uit de startblokken. De eerste set waren we oppermachtig tegen Twente Sparta 2, tot vorig jaar beter bekend als DEC. Een hoge servicedruk, sterke blokkering en verzorgd spel zorgden al snel voor een ruime voorsprong en grote problemen voor het zestal aan de andere kant van het net. Wij bleven dit niveau vasthouden, waardoor al snel een 25-14 eindstand op de borden stond.
Met hetzelfde zestal, dus met de van een blessure herstelde Bas in de gelederen, hadden we in de tweede set iets meer moeite om het kwaliteitsverschil op de borden te houden. Niettemin waren we continu overtuigd van de goede afloop. Kleine dipjes werden snel hersteld, en ondanks de krappe eindstand (25-23) had niemand ook maar enig moment de indruk dat we de set konden verliezen.
De derde set gaf hetzelfde beeld. Met Geert en Bert in de ploeg bleven we hetzelfde spelletje spelen. Bert kwam direct binnen met een snelle midaanval en een killblock, Geert scoorde er op de buitenkant lekker op los. Opnieuw waren er de dipjes, opnieuw was de eindstand krap (weer 25-23) en opnieuw was er geen enkele sprake van paniek: we wisten gewoon dat we de set zouden pakken.
In de laatste set, met Robbie op spelverdeling, werd het allemaal wat slordiger aan onze kant. Met name de passing was minder goed verzorgd, waardoor mid nauwelijks kon worden aangespeeld en de combinaties als sneeuw voor de zon verdwenen. Lullig met name voor Bert, die niet aan aanvallen toekwam maar wel Geert aan de buitenkant ruimte gaf om optimaal te scoren. Ondanks die lichte terugval in spelpeil was deze set weer duidelijker voor ons: 25-20.
Met die 5 punten zijn we weer iets verder opgeklommen op de ranglijst. Door de 3-1 winst van RAC bij Volley kan alleen AAstad ons passeren op de ranglijst (uitslag nnb). Volgende week dus een topper in Almelo, als wij de strijd aanbinden tegen AAstad.

We moesten er flink voor werken vrijdag, maar uiteindelijk stapten we ’s nachts voldaan uit de bruine kroeg van sporthal Schelfhorst. Als je je  smaakpapillen even uitschakelt en drinkt om het vocht dat in de sauna van de hal verloren is gegaan te compenseren, merk je op een gegeven moment helemaal niet meer dat je Bavaria tankt… En als dat vocht wordt aangevuld met meer dan goed gevulde schalen borrelhapjes, dan overheerst tevredenheid op de nachtelijke weg huiswaarts.
Goed, in onze filosofie hadden we een puntje te weinig meegenomen uit Almelo. Onze eigen schuld (vele onnodige foutjes), maar ook de verdienste van RAC dat streed voor een goede resultaat, het voordeel van de thuishal en -bal goed benutte en slim speelde.
Wij hadden weer onze vertrouwde slowstart, waarbij het merendeel van ons collectief pas bij een ruime achterstand tot het inzicht komt dat de wedstrijd is begonnen. We begonnen dus weer aan de vertrouwde inhaalrace, die ons nog heel dicht bij de winst in de eerste set bracht maar net niet voldoende bleek. In de tweede en derde set hadden we de zaak beter onder controle en wisten ook wij met de harde en gladde bal goede servicedruk te ontwikkelen. Af en toe leidde dat tot fraaie acties, aan weerszijden van het net. Hoogtepunt: een fraaie combinatie die Roel geheel vrij mocht inslaan, waarop RAC direct antwoorde met dezelfde combi en dito score (vreemd genoeg maakten beide ploegen verder geen gebruik meer van deze scorende methode).
In de vierde set gingen we tot aan het einde gelijk op, waarna enkele foutjes aan onze kant RAC net voldoende lucht verschaften om die set binnen te slepen. Wij waren gebrand op de winst, RAC was erg tevreden over de 2-2 stand en dat had als gevolg dat wij in no-time een flinke voorsprong hadden genomen. Die vijfde set was daarmee duidelijk een prooi voor ons. Beide ploegen konden leven met het resultaat en namen voor lief dat de scheidsrechter af en toe heel merkwaardige beslissingen nam (zonder van invloed te zijn op de eindscore, want hij verdeelde ze keurig).
Toch wel leuk, dat ballen op de late vrijdag – weekeindje vrij, goede nazit. Dat moesten we maar eigenlijk vaker doen. Volgende week weer een potje thuis; hopelijk spelen we die wel tot het einde uit. Het zal wel net te vroeg komen voor Bas, maar er lijkt een einde te komen aan zijn blessureleed. Krijgen wij ook weer wat lucht, want 7 van die breekbare oude mannen is wel heel karig! 

Met afstand de raarste wedstrijd in jaren gespeeld. Veel te laat aan wedstrijd begonnen omdat de voorgaande wedstrijden in 3-2 eindigden, vervolgens veel te vroeg in de kantine. Tegenstander Isivol was met 7 mannen naar Enschede getogen om te laten zien dat zij niet voor niets hoog op de ranglijst staan – dat was bij het inspelen al goed te zien. Wij hadden in de wedstrijd even nodig om te acclimatiseren, waardoor we al snel flink achter de feiten aanliepen maar langzaam maar zeker terugkwamen. Op het moment dat wij 10-12 zouden scoren, ging een midspeler van Isivol door de enkel (of knapte er iets in de pees?). Aangezien de zevende speler als libero te boek stond, was wisselen niet meer mogelijk en kon de tegenstander slechts vijf mensen in het veld brengen.
Na beraad met de competitieleider (als voorzitter van Isivol aanwezig in de Pathmoshal) werd de scheidsrechter bevestigd in zijn mening: de regels staan niet toe dat de libero als gewone veldspeler verder zou gaan. Wij wilden met die aantekening op het formulier graag de wedstrijd uitspelen, Isivol niet. De wedstrijd werd dus afgebroken.
Onbevredigend voor beide partijen. Wij volleyballen om elke week een potje te spelen, en dat lukt zo en door die rare competitiestart (om de twee weken een wedstrijd) niet. Winnen doen we ook liever door middel van eigen spel in plaats van reglementair die 5 punten bijgeschreven te krijgen zoals nu (misschien) gebeurt. Isivol baalde terecht ook, mede omdat zij een speler kwijtraakten en de spoeling bij hen ook wel erg dun wordt.

Om geheel niet volleybaltechnische redenen ietwat verlaat de zieleroerselen na zowaar een weekje waarin wedstrijdEN plaatshadden, na lange inactiviteit van onze kant. Te beginnen dinsdag voor de beker in onze trainingszaal tegen het derde van Twente 05. Bassie had bij het regelen het zekere voor het onzekere genomen en de tijdstippen dusdanig ruim bemeten, dat Dames 1 al heeeel vroeg ging douchen en onze enthousiaste opponent (en onze trainer…) lang moesten wachten voor wij zes man aan het inspelen hadden.
Het begin van de bekerpot tegen de derdedivisionist was meer dan aardig. Wij speelden vollebak mee, gingen zeer gelijk op en hadden zowaar een periode een minimale voorsprong. Aan het einde van de set hadden we net niet voldoende in huis om het ook echt af te maken, zodat de set met 25-23 (of 22) naar Twente ging. Daarna gingen we ten onder aan ons eigen spel: een scala aan fouten zorgde ervoor dat Twente 05 zelf maar weinig moest doen. Of beter gezegd: die ploeg zorgde er vooral voor geen fouten te maken (en da’s een kwaliteit!), zodat zij met enige servicedruk heel gemakkelijk direct enorm afstand namen. Zo stonden we zowel in de tweede als derde set direct tegen achterstanden van 10-1 en zo aan te gapen. Dat het vervolg van de set gelijk opging en we twee keer op rij met 25-15 het schip in gingen, veranderde daar weinig aan.
Jammer dan – een terechte zege voor Twente 05. Donderdag was er gelegenheid tot herstel. Dit potje, in de door ons verfoeide OSG-hal in Hengelo, was eigenlijk belangrijker omdat deze meetelt voor de competitie. Wij hebben daar altijd moeite, niet in de laatste plaats door de vreemde oriëntatie én de donderdagavond. Ook nu moesten we van alle kanten van het land aan- en laagvliegen om tijdig zes man op het appèl te krijgen. Dat lukte ternauwernood, maar zelfs zonder scorebord (lekker ouderwets hardop tellen tot dat bord alsnog door de opgroepen beheerder uit de kast werd gehaald) waren we direct op dreef. In no-time was de eerste set dan ook met 25-15 in ons voordeel beslecht. Maar ja, toen moesten we weer aan de verkeerde kant van het net spelen. Op de een of andere manier hebben we het daar altijd moeilijk. Zo ook nu. Veel fouten zorgden voor een continue achterstand, tot we aan het einde aan een inhaalrace begonnen en net op tijd VC Hengelo inhaalden en de set opeisten. De derde was een kopie van de eerste, de vierde een kopie van de tweede. Resultaat: voor het eerst met 4-0 gewonnen in de OSG, zag onze stadswandelaar annex laatkomer-en-daarom-maar-tot-coach-omgetoverde Bert tot zijn tevredenheid. Gelukkig wist de kantineman in een laagje van 2,5 centimeter vet een aantal schalen bitterballen op de juiste temperatuur te brengen, zodat wij rond de klok van 11 eindelijk wat te eten binnen kregen.
Benieuwd wat we zaterdag doen tegen het tot nu verrassende Isivol.

Zie het als een uitdaging, klinkt het altijd als je iets moet doen wat niet leuk is of onhaalbaar. In dit geval is het wel leuk, maar waarom wij het nu altijd in de eerste ronde van de beker tegen divisieploegen moeten opnemen is ons een raadsel.
Hoe dan ook, het zijn zonder uitzondering leuke potjes waarin we geregeld een setje meepikken. Doelstelling voor onze krachtmeting met het derde herenteam van Twente ’05 is dan ook heel simpel: wij gaan dinsdag op onze trainingsavond in SGZ een lekkere pot spelen en zien wel hoe goed of slecht wij het doen.
Wij gaan voor de beker, en als we die winnen krijgt Bas ‘m =>

Zie hier het enkelbandje van Bas. Typisch gevalletje van overexposure. Dit baandje is weinig meer waard: het schijnt dat het met dank aan Geert niet alleen ietwat opgerekt is, maar ook een scheurtje bevat. Scheelt al gauw de nodige weken spelvreugde in Kater Heren 1.
Mag van de fysio ook niet meer, en Bas luistert altijd heeeeel goed naar zijn fysio. Want fysio = fysiek en fysiek is voor Bas van belang. Komt allemaal wel weer goed hoor. Weten we in elk geval een kadootje als hij dinsdag verjaart: idd, een nieuw enkelbandje!