Een al te lange nabeschouwing van de wedstrijd tegen VC Hengelo heeft niet zo veel zin. De nabeschouwing in  de kantine duurde immers al lang genoeg, al maakten we niet veel woorden vuil aan het vertoonde spel – daar was ook weinig aanleiding toe. Nee, dit potje en dit stukje staan in het teken van de terugkeer van Rick. Na – opnieuw – zeer langdurig blessureleed stond hij voor het eerst sinds september 2006 weer in het veld!
Het zag er niet eens onwennig uit. Rick gooide de balletjes lekker naar buiten, had wat moeite de mannen op mid te bereiken en eigenlijk nog meer te achterhalen op welke plek hij eigenlijk in het veld moest staan. Daarom bij deze een heel eenvoudig regeltje voor onze teruggekeerde held: als jij als spelverdeler aan het net staat, kun je beter niet de diagonaal een 12’je geven, zelfs niet aan mannen met zo’n lang zweefmoment als Geert.
Zonder dollen: het ging Rick gewoon goed af. De wisselmogelijkheden zijn bovendien nu voor ons ongekend – in plaats van de traditionele 7 spelers hadden we nu ineens alle 9 mannen op het appèl. Dat was maar goed ook, want we bakten er niet zo veel van. In het begin leek dat nog niet zo; met strak volleybal liepen we in hoog tempo weg bij Hengelo. Een tussenstand van 19-11 maakt veel duidelijk. De 23-25 eindstand ook, namelijk hoe diep we zonken.
In de tweede set kregen we dat lek niet boven, zodat die met de beschamende cijfers 18-15 verloren ging. Wel moet worden aangetekend dat VC Hengelo helemaal los was, twee buitenaanvallers in de gelederen had van wie in die fase alles wat zij aanraakten in goud veranderde (de een rechtstreeks, de ander via het gammele blok) en regelmatig met drie elleboogjes en andere ledematen de bal telkens weer op ons speelveld wist te krijgen.
Zonder bovenmatig goed te spelen wisten we ons toch nog uit het dal te trekken. Met name Bas, die direct al goed stond te verdedigen en lopende de wedstrijd aanvallend steeds beter uit de verf kwam tot hij 100 procent ging scoren, haalde veel punten binnen. Hengelo kon het niveau niet vast houden, wij kregen grip op de wedstrijd. Het vervolg was dan ook duidelijk voor De Kater, via 25-18, 25-18 en 15-7.
Nog noemenswaardige ballen? Jazeker, bijvoorbeeld de ene direct van de tegenstander terugketsende bal die Robert wel eventjes snel binnen de drie zou slaan (onderkant net aan eigen zijde). Of de serve van Bert die nog geen 3 meter verderop in ons eigen veld stuiterde – en die hij mocht overdoen omdat de scheids nog niet had gefloten…
Nou ja, het was wel weer gezellig achteraf, met een mooie winstpartij van de hoofdmacht van Twente 05, bitterballen en enkele biertjes. En daarmee zijn we toe aan de moraal van het verhaal; we zagen nog net geen roze olifantjes toen we weer op de fiets stapten.

Uitwedstrijden tegen De Krekkers zijn altijd speciaal. De ploegen zijn vergelijkbaar: mannen op leeftijd die graag leuk willen ballen zonder al te veel trainen, en waarbij teamgeest en lol voor- en achteraf net zo belangrijk is. Krekkers H3 vindt dat ook: de ploeg zoekt steevast zijn betere spel uit als De Kater voorbij komt.
Goed, wij speelden vrijdagavond in Mariaparochie bepaald niet sterk. Wik was al op voor de wedstrijd begon, aan de buitenkanten kwamen de jongens er niet door en produceerden zij nogal veel hoogvliegers die meters uit gingen. Zonder Robert, die bevallingsverlof “vierde”, was er qua wisselbeleid niet zo veel mogelijk.
Maar al te veel negatisme aan eigen kant is niet eerlijk: Krekkers speelde over de hele lijn zeer degelijk en bij vlagen gewoon zeer goed. De tegenstander haalde belachelijk veel ballen van de grond, de linkshandige buitenaanvaller was ongrijpbaar. De eerste twee sets waren kantje boord voor De Krekkers, de derde ruim voor ons en de vierde ruim voor de tegenstander.
De 3-1 overwinning van de mannen uit Mariaparochie was dik verdiend. Wij zijn te wisselvallig en vooral te kwetsbaar (zowel wat betreft aantal aanwezige spelers als gezondheid) om een reeks wedstrijden op rij te kunnen winnen.
Toch weet je in deze gekke competitie nooit waar dat toe leidt. Zo blijkt de grootste titelkandidaat met samengeknepen billen een vijfsetter tegen Flash te hebben gespeeld… Nou ja, we zien wel – als we maar lol hebben!

PS Krekkers zal al wel 3 miljoen keer geconfronteerd zijn met de Finkers-slogan over het kraamschudden. Nu is het toch wel toepasselijk, al doen we het niet in maar na Mariaparochie: Robert & Yvonne, gefeliciteerd met Eef!

Tot onze eigen verrassing stonden we zaterdag toch met 8 man in de hal: behalve de invallende Richard van H2 waren Cas (de enkel hield het), de op Cuba bijgetankte Geert en de van bevallingsverlof tijdelijk teruggekeerde Robert (met mobieltje op de bank, je weet maar nooit…) toch present. De bij dames 1 coachende Roel kwam na die vijfsetter nog net op tijd komen aanrennen om volkomen koud drie ballen in te slaan, alvorens we het konden opnemen tegen Flash 2.
De Nijverdallers waren met 7 man naar Enschede gekomen, inclusief een libero. Dat is de goden verzoeken, bleek al eerder in ons potje tegen Isivol. Flash was echter overtuigd van de blessure-ongevoeligheid van de aanwezige mannen (zij misten er ook een paar). Kennelijk was er sprake van goede voornemens aan Katerzijde, want we zijn nog niet veel wedstrijden geïnspireerd begonnen. Nu hadden we strak spelend snel een voorsprong te pakken en hielden die de hele set vast. Flash viel op in de verdediging, waar vooral de goede passende libero alle kanten opvloog om ballen van de grond te vissen (en dat lukte hem ook!).
De overtuiging was bij ons groter, zodat we de set redelijk eenvoudig binnen konden slepen ondanks het geringe puntenverschil (25-22). In de tweede set liep het nog een stuk beter aan onze kant. Vooral de blokkering bleek een te groot obstakel voor de aanvallers van Flash, die er veelvuldig inhakten of in een uiterste poging onze handen te ontwijken uitsloegen. Richard maakte een lekkere entree en wij denderden door naar een 25-13 winst.
In de derde set slopen er meerdere fouten en onzorgvuldigheden in ons spel. Flash wist een redelijke voorsprong op te bouwen, die we maar moeizaam konden inlopen. Na twee foutieve services aan onze kant stond we nog steeds (16-17) achter toen Roel ging serveren. Niet alleen zijn opslag was zuiver, het hele team maakte plotseling geen fout meer en ging heel netjes spelen. In een lange rush, slechts onderbroken door een time-out van de tegenstander, liepen we door naar 25-17.
En toen was er een Isivol-deja vu: een van de Flash-aanvallers was geblesseerd geraakt en kon niet verder spelen. De libero kan dan volgens de regels alleen een normaal wedstrijdshirtje aantrekken en de wedstrijd vervolgen als dat genoteerd wordt op het formulier. Die set wordt dan voor spek en bonen gespeeld, omdat de winst altijd gaat naar het team dat compleet is. Daarop werd besloten de wedstrijd te beëindigen in een reglementaire 4-0 overwinning voor De Kater (stand 4e set 25-0).
Niet een leuk einde dus. Nou ja, in de kantine maakten beide ploegen het nog wel gezellig. Door het verlies van RAC (3-1 bij Twente Sparta) en de uitslagen van Aastad-Isivol (3-1) en MTSH-Volley (0-4) kruipt de top van de 1e klasse B weer verder bij elkaar. Het is en blijft een bijzonder leuke competitie!

Tja, er zijn van die mensen die niet uitgesproken raken over de Goeiemoggel-actie van KPN. Ook niet uitgesurft, als je het blog van Kater H1 mag geloven (klik maar eens op de link).

Het gevaar van terugkijken is altijd dat je jezelf wat overschat en al te kritisch de behaalde resultaten doorneemt. En die bieden dan ook nog eens geen garanties voor de toekomst (zeker bij dat gammele collectief van ons…)
Inderdaad, terugblikkend hebben we her en der wat onnodige punten laten liggen. Maar we hebben er ook een paar in de schoot geworpen gekregen. Als Isivol bijvoorbeeld – destijds nog in de sterkste samenstelling – geen blessure had opgelopen, hadden wij vast niet met 4-0 gewonnen. En ja, we speelden onthutsend zwak tegen AAstad en zo’n zeperd overkomt ons niet snel weer, maar we zouden met name het uitzonderlijke servicegeweld van die ploeg op die bewuste dag teniet doen als we alleen bij onszelf te rade gingen.
Nog zo’n eentje: met enige goede wil kun je redeneren dat, als de inhaalrace in de derde set tegen MTSH niet was gestrand bij 23-23 maar tot setwinst had geleid, wij die pot met 3-1 hadden gewonnen in plaats van verloren. Dat was leuk voor ons geweest, maar niet verdiend want de Hengelose ploeg speelde die dag gewoon beter dan wij.
Nog zo’n eentje: de 3-2 winst op RAC in Almelo. Dat had best 3-1 mogen zijn. Aan de andere kant: die ploeg is een zeer hecht collectief, misschien zonder extreme uitblinkers maar met zeer degelijk teamspel en uiteindelijk gaat het daar allemaal om. Zij staan niet voor niets bovenaan.

De tweede helft van de competitie wordt nog leuker. Dit is veruit de leukste eerste klasse van de laatste jaren (en wij kunnen het weten, want we doen al heeeeel lang mee), met liefst zes ploegen die in aanmerking komen voor het kampioenschap en de PD-plek. Dat wordt nog spektakel, zeker gezien de hoeveelheid punten die deze teams tegen elkaar laten liggen. Anders dan elders op het web wordt verondersteld, wordt de strijd volgens mij niet bepaald door de resultaten tegen de nrs 7 t/m 12. Wie van de top6 erin slaagt de/alle concurrenten ferme draaien om de oren uit te delen, zal slagen.
Nu kan ik dan wel weer roepen dat onze tweede helft altijd beter is dan de eerste, maar da’s dan wellicht weer te veel wishful thinking. We gaan gewoon weer lekker ballen in 2008, net als RAC, Aastad, Isivol, Volley en MTSH. Op een paar leuke maanden!

Het laatste potje van 2007 had een leuke afsluiting van de eerste seizoenshelft moeten zijn. In plaats daarvan speelden wij zo wisselvallig, dat het zeer degelijk spelende MTSH terecht met 4 punten aan de haal ging.
Zoals zo vaak duurt het minstens 10 punten voor we ons realiseren dat de wedstrijd al begonnen is. Misschien is het een idee iets vroeger te verzamelen en ons iets beter voor te bereiden – het zegt genoeg als de tegenstander informeert of er nog meer spelers komen dan die ene die op het veld staat…
De zaken liepen zo slecht, dat het chagrijn de overhand kreeg en we elkaar dwars gingen zitten. De Kater zou De Kater niet zijn als we onszelf daarover heen hielpen en in de tweede set weer als team gingen opereren. MTSH zag zich plots geconfronteerd met een bijna overslaanbaar blok. Nu we ook de andere spelonderdelen beter op orde hadden, was duidelijk dat de tweede set voor ons zou zijn (25-19).
De cruciale derde set was eigenlijk de leukste van het stel. Beide ploegen waren aan elkaar gewaagd, waarbij MTSH zich onderscheidde door een zeer sterke verdediging op te trekken. Een mindere fase aan onze kant betekende een tussensprint van MTSH, dat op 23-17 zeker leek van de setwinst. Wik deed toen echter iets wat hij normaal nooit placht te doen: hij serveerde 7 keer op rij goed, en vaak ook nog zo dat MTSH moeite had de bal fatsoenlijk bij de (prima) spelverdeler te krijgen. We kwamen langszij, vooral omdat Robbie er voor koos de scorende aanvaller (Geert) continu aan te spelen. Geert bleef – klasse! – scoren, tot hij bij de eennalaatste bal de antenne meenam. De laatste aanval verdween onderin het net, waardoor MTSH toch nog met de setwinst (23-25) aan de haal ging.
De laatste set had ook op papier afgedaan kunnen worden. MTSH bleef strak spelen, waar wij terugvielen naar het niveau van de eerste set (of nog bedenkelijker). De Hengeloërs ging met 13-25 met de eer strijken en wonnen terecht met 1-3.
Uithuilen en opnieuw beginnen dus, in januari. Duidelijk is dat we onszelf af en toe flink tekort hebben gedaan gedurende de eerste serie wedstrijden. En ook dat we kwetsbaar zijn – zaterdag misten we bijvoorbeeld Cas heel duidelijk. We houden ons er maar aan vast dat we altijd een betere terugronde draaien…

Ga ik hier toch bijna de mist in… de steun van de dames moet natuurlijk wel vermeld worden. Zeker in de derde set waren zij mede-verantwoordelijk voor de inhaalpoging die bijna slaagde! (Al was een deel van die liedjes best irri!)

Hoe geraak je op een regenachtige vrijdag om 19 uur in -of ll places- Den Ham? Collectief vrijnemen of thuiswerken, en een strak reisplan dat via het edele e-mailverkeer tot stand komt:

Keerl’s

Plan 1 voor vrijdag: Bert rijdt om 17.30 uur weg in zijn gepimpte Mondeo. Geert, Henri en Roel stappen in. 
Plan 2 (na een bezoekje aan de Klimhal): Bert maakt een flinke pot nasi, die wij bij binnenkomst om 17 uur verorberen waarna alsnog plan 1 in werking treedt. Gaan wij in op dit aanbod, dan wil de heer Van de Woord dat graag bijtijds weten…

Nasleep: Bert rijdt met Roel ZSM na de wedstrijd naar Tubbergen, alwaar Dames 1 speelt. Dat hebben wij eerder met succes gedaan – niet alleen pakten de dames toen punten, ook bleek het erg gezellig daar in Tubbergen (in tegenstelling tot Den Ham, waar geen kantine schijnt te zijn). Roel gaat de laatste setjes van de dames coachen, en hoopt dat meer heren van H1 naar Tubbergen gaan voor vocale steun en bierconsumptie.

RE > >
Net ff gekeken op de routeplanner, maar de terugweg duurt ongeveer _EEN UUR_, tering zeg hey, hadden we net zo goed in *_Arnhem_* kunnen spelen… Ik ben omstreeks 18:30 in Den Hammeke, tot dan!!
> >
RE2 > >
Ik heb ontdekt dat de verschillende routeplanners verschillende routes en reistijden geven. De snelste route (ongeveer 45 minuten) krijg je via Michelin en via Google Earth. Via ANWB en Routenet is de snelste route een uur. De snelste route loopt via de nieuwe snelweg tot Wierden en dan de N751 Wierden-Ommen en niet via Almelo en Vriezenveen.
> >
RE3 > >
Ik stel voor dat we met via Michelin reizen. Scheelt al snel een kwartier. Wat het eten betreft, Bert, wanneer dat aanbod nog staat, maak ik er graag gebruik van. Overigens mag je uit het feit dat ik vorige keer toen we bij jou verzamelden voor 6 personen aan koffie heb opgedronken niet afleiden dat ik een hele pan nasi in m’n eentje op kan.
> >
RE4 > >
Ik ga via Bram. Je bent welkom voor de nasi. Ik wil voor de rest wel een pannetje meenemen als jij niet alles op kan.

Lees verder: Expeditie Den Ham (de wedstrijd)

Natuurlijk gingen we kriskras door Oost-Nederland, zonder TomTom, Bram of Michelin, om te ontdekken dat de Hammer zaal niet alleen goed verstopt was, maar ook verboden terrein voor pepernoten.
De tegenstander haalde de nieuwe kledij straks uit de plastic zak. Die hadden er dus wel zin-an. Wij ook, al was het even wennen met het te laag hangende net: net als dinsdag sloegen wij bij het inspelen werkelijk elke bal via de netrand…
In de wedstrijd ging dat gelukkig anders. De Hammer Volleybal Club mocht in de beginfase steeds even meedoen, waarna wij grote gaten sloegen. Met name de servicebeurten van Henri (en ook Geert) bleken een grote opgave voor HVC. De eerste drie sets werden dan ook met groot verschil in ons voordeel beslecht (15, 18 en 16). Geert timmerde er de hele wedstrijd driftig op los, op het midden kwamen we regelmatig leuk door, Cas en Bas bewaarden hun krachtballen tot het laatste van de vierde set. De mooiste aanval kwam op naam van Robert (als aangever) en Wik (als afmaker): de 41 ging kennelijk zo snel voor de Hammenaren dat de blokkering in geen velden of wegen was te bekennen.
De concentratie was in die vierde set overigens wel dusdanig ingezakt, dat HVC nog 21 punten bij elkaar wist te sprokkelen. Hoe dan ook, de missie was geslaagd: 5 punten in anderhalf bij elkaar geharkt en na een groen flesje in de ontvangstruimte bovenin de Beukenhage op naar Tubbergen, ter ondersteuning van Dames 1 (ende vermaeck).

Lees verder: Expeditie Den Ham (de nasleep) 

Den Ham-Tubbergen, ook zo Parijs-Dakar-achtige tocht in takke(n)weer. Zeker als je besluit het tanksignaal op je instrumentenpaneel niet langer te negeren en gebruik te maken van de vriendelijke Hammer dieseltarieven. Amper weer op weg bleef een hinderlijke achtervolger zodanig signalen afgeven, dat we wel de confrontatie met hem moesten aangaan. Wat bleek: de niet aangedraaide tankdop was in Den Ham achtergebleven. Aardig van die beste man, en toch maar weer omgedraaid.
We waren nog niet uitgestapt of de volgende vriendelijke Hammenaar schoot ons ter hulp. “Kwam-ie hier net ook a voorbie? Ie bint woat verlor’n zeker? Doar lag iets zwoarts op ’n weg, joa doar. Moar d’r is krek ’n autooo kats overhen re’en – ’n knoal joh! kats kapot” Fijn…
Met de scherven in de hand de toertocht vervolgd, waarbij Wik op de nu wel aanstaande TomTom op zoek ging naar de meeste recente file-informatie in het Noord-Twentse… (bij gebrek aan problemen was hij heel blij om te ontdekken dat er bij Antwerpen wel een opstopping was). Uiteindelijk de sporthal in Tubbergen gevonden, waar we nog net de laatste punten van dames 1 (3-1 verloren) konden volgen.
Typisch gevalletje van jammer. De voorspelde gezelligheid in de kantine bleek bewaarheid. Zo zeer zelfs, dat we zonder er zelf te spelen met de laatste Dynamo-mensen het licht uitdeden. Dank voor de ontvangst, de schalen variantjes/bitterballen en de laatste ronde. Thuiswedstrijden spelen op de vrijdagavond in Tubbergen is ineens een heel aantrekkelijke optie…

Best wel wazig, zo’n verjaardagsfeestje van stamkroeg en naamgever De Kater. Uit de door al die kannatjes nogal los geraakte pols hebben we wat sfeerimpressies vastgelegd. Kijk en huiver…