Het laatste team dat de “eer” van De Kater hoog kon houden – oftewel een wedstrijd in deze ronde kon winnen – Heren 2. Nou ja, Heren 2… Wegens allerhande zaken, was er slechts een beperkte selectie van Heren 2 spelers aanwezig; het vijftal werd aangevuld door Heren 3 speler David en ondergetekende die aan het begin van het seizoen nog een paar wedstrijdjes mee mag doen alvorens vastgespeeld te zijn in het eerste. Alle heren waren dus vertegenwoordigd in de afvaardiging die afgelopen zaterdag het veld betrad om te duelleren me Twente-Sparta.
Na afgelopen seizoen een zware pil gehad te hebben met het handhaven in de 2e klasse was de start al goed, ook al resulteerde het niet in winst van de wedstrijd. Dit keer was enkel het begin van de wedstrijd niet sterk. De tegenstander kon best een balletje verdedigingen, om niet te zeggen dat het best lastig was de bal op de “standaard manier” op de grond te krijgen. Daarnaast beschikten enkele spelers over een zeker niet onaardige aanval. Als je in dat geval de ander de ruimte geeft om een beetje lekker te ballen, dan komen ze tot een aardig partijtje volleybal en winnen ze eigenlijk redelijk makkelijk de set. Aldus gebeurde.
Dat moest dus anders. De druk moest veel meer bij de tegenstander komen te liggen. Zodra dat gebeurde, zakte het niveau als een kaartenhuis in elkaar. De aanval werd een stuk minder gevaarlijk en de verdediging had het duidelijk zwaarder op het moment dat wij actiever op zoek gingen naar de openingen in hun verdediging. En dat was de crux: wij moesten zorgen dat het initiatief aan onze kant bleef. Evenzo makkelijk als de eerste set verloren ging, werd de tweede binnengehaald.
De moeilijkheid is dan om dat vol te houden, de ingezette lijn te blijven volgens, geconcentreerd te blijven en niet te vervallen in het te makkelijke spel. Constant bleef immers het gevaar op de loer liggen dat zij in hun spel kwamen. Sterker nog: bij vlagen gebeurde dat ook, resulterend in een gelijk opgaande stand tijdens de derde set, met steeds een licht voordeel voor de thuisploeg. De onrust neemt in die fases nog altijd toe in Heren 2. Een blik op de stand is soms genoeg om de stress in de kuiten te laten springen en het algemene prestatie niveau onderuit te halen.
“Jongens, maak je niet zo druk” Een uitspraak die ik schaamteloos gejat heb van degenen die dat tegen mij zeggen (geheel terecht). Vanuit de rust van het eigen spel, het score bord negerend en enkel bezig zijn met eigen kwaliteiten, lukte dat wat vorige seizoen slecht sporadisch lukte: de mindset werd anders, de concentratie kwam terug en de set werd door simpel en doeltreffend spel binnen gehaald.
En zo ging het ook de vierde set. Ja, de stand ging gelijk op, maar we wisten dat we op onszelf konden vertrouwen en geen enkel moment was er de angst om de set te verliezen. Daarmee was het nog wel spannend, maar niet hectisch en chaotisch. De set en daarmee de wedstrijd werd binnengehaald. 3-1, een setje laten liggen? Nee, drie sets gewonnen, want in die sets hebben we zelf het spel gemaakt.
Het team van dit jaar heeft een hele goede vakantie gehad kennelijk, want het straalt aanzienlijk meer zelfvertrouwen uit dan vorig jaar, terwijl de samenstelling nagenoeg ongewijzigd is. De positieve lijn van de vorige wedstrijd is duidelijk voortgezet.
Uiteraard mag de bijdrage van David niet onvermeld blijven: goed gespeeld man! Hij weerde zich zonder meer goed in de 2e klasse; verdediging, spelinzicht en aanval komt ie niet tekort. En niet onbelangrijk is het plezier in het volleybal dat er van hem afstraalt. Tot in de kantine achter een welverdiend biertje (of een paar meer…).
Richard