Op een ongebruikelijk tijdstip stond Heren 2 afgelopen maandag in wedstrijdtenue: de wegens ziekte uitgestelde wedstrijd tegen Amicitia werd op onze trainingsavond ingehaald. Amicitia is al jaren een geduchte tegenstander, in staat de tegenstander onder druk te zetten, maar ook in staat om steekjes te laten vallen.
En daar moesten wij het in de Helmerhoek van hebben. Het voordeel van onze thuisbasis (voor training althans)en ons tijdstip uitbuiten en zien waar het schip strand.

We begonnen goed. Degelijk, vol overtuiging en een kleine voorsprong was meteen in onze handen. Dat bleef de hele set zo, al moesten we er gaande weg de set steeds meer voor knokken. Dat werd gedaan – zeer zeker! De aanpassing in de verdediging op hun buitenaanval wierp zijn vruchten af, blijkens de vele (goed) verdedigde ballen. Er werd lekker aangevallen en het eerste setpoint was voor ons. Amicitia zette zich schrap en verdedigde zich sterk tegen setverlies. Uiteindelijk had de set tijdens een ietwat vaag moment, in ons voordeel beslist kunnen zijn, maar dat voordeel (in hoeverre al of niet terecht doet er niet toe) werd ons niet gegund – we zaten er ontzettend dichtbij.

Dan is het moeilijk om niet teleurgesteld het veld uit te lopen. Aan de andere kant was daar gezien het spel eigenlijk geen reden toe. Er werd goed gespeeld, goed gecommuniceerd, er hing een goede sfeer – kortom precies zoals we horen te spelen. En als we dan ternauwernood van de nu nummer 2 verliezen – tsja, wat valt er dan nog te zeggen?

De tweede set begon eveneens goed. Het geheel was echter wel net wat minder sterk en dus zagen we ons geconfronteerd met een achterstand van een aantal punten. Dat gat wisten we echter te dichten! De strijdlust was zeker nog niet verdwenen! Tegen het einde van de set wist Amicitia echter het verschil te maken door een goede service serie. Dat was zeker een punt waar zij duidelijk sterker waren dan wij: zij zochten heel precies de zwakke passers uit. De ballen werden vervolgens ook lastig over het net geserveerd, bij voorkeur zo dat de op dat moment zwakste passer het minst door de rest geholpen kon worden. Zelfs uit de pass halen werkte dan niet, want dan werd precies in de hoek achterin, tegen zij- en achterlijn geserveerd. Tsja… gewoon goed en iets dat wij onvoldoende beheersen om het onze tegenstander moeilijk te maken.

De laatste twee sets was de druk ons teveel. Het beste was er kennelijk vanaf, de passing zakte weg, waardoor de spelverdelers de grootste moeite moesten doen de bal nog ergens te krijgen en de aanvallers – met inmiddels uitgebluste creativiteit – ook niet meer in staat waren het de tegenstander nog enigszins moeilijk te maken. En daarmee had Amicitia volop kans om in hun spel te komen en de druk op ons nog meer op te voeren – een spiraal, voor de een opgaande, voor de ander neergaand.

Wel hebben we nieuwe ballen. Van die mooie Mikasa’s. Ze spelen fijn (maar het was een uitwedstrijd voor ons, dus de wedstrijdbal was va Amicitia). Ze spelen zo fijn dat het veel beloofd voor de toekomst. Komende vrijdagavond gaan we survivallen in Den Ham, waar de koploper ons op zal wachten. Daarmee hebben we dan met Harambee, Amicitia en HVC 3 van de 1e 4 uit de competitie in 8 dagen gehad. Goede start na het skirecess…