Een al te lange nabeschouwing van de wedstrijd tegen VC Hengelo heeft niet zo veel zin. De nabeschouwing in  de kantine duurde immers al lang genoeg, al maakten we niet veel woorden vuil aan het vertoonde spel – daar was ook weinig aanleiding toe. Nee, dit potje en dit stukje staan in het teken van de terugkeer van Rick. Na – opnieuw – zeer langdurig blessureleed stond hij voor het eerst sinds september 2006 weer in het veld!
Het zag er niet eens onwennig uit. Rick gooide de balletjes lekker naar buiten, had wat moeite de mannen op mid te bereiken en eigenlijk nog meer te achterhalen op welke plek hij eigenlijk in het veld moest staan. Daarom bij deze een heel eenvoudig regeltje voor onze teruggekeerde held: als jij als spelverdeler aan het net staat, kun je beter niet de diagonaal een 12’je geven, zelfs niet aan mannen met zo’n lang zweefmoment als Geert.
Zonder dollen: het ging Rick gewoon goed af. De wisselmogelijkheden zijn bovendien nu voor ons ongekend – in plaats van de traditionele 7 spelers hadden we nu ineens alle 9 mannen op het appèl. Dat was maar goed ook, want we bakten er niet zo veel van. In het begin leek dat nog niet zo; met strak volleybal liepen we in hoog tempo weg bij Hengelo. Een tussenstand van 19-11 maakt veel duidelijk. De 23-25 eindstand ook, namelijk hoe diep we zonken.
In de tweede set kregen we dat lek niet boven, zodat die met de beschamende cijfers 18-15 verloren ging. Wel moet worden aangetekend dat VC Hengelo helemaal los was, twee buitenaanvallers in de gelederen had van wie in die fase alles wat zij aanraakten in goud veranderde (de een rechtstreeks, de ander via het gammele blok) en regelmatig met drie elleboogjes en andere ledematen de bal telkens weer op ons speelveld wist te krijgen.
Zonder bovenmatig goed te spelen wisten we ons toch nog uit het dal te trekken. Met name Bas, die direct al goed stond te verdedigen en lopende de wedstrijd aanvallend steeds beter uit de verf kwam tot hij 100 procent ging scoren, haalde veel punten binnen. Hengelo kon het niveau niet vast houden, wij kregen grip op de wedstrijd. Het vervolg was dan ook duidelijk voor De Kater, via 25-18, 25-18 en 15-7.
Nog noemenswaardige ballen? Jazeker, bijvoorbeeld de ene direct van de tegenstander terugketsende bal die Robert wel eventjes snel binnen de drie zou slaan (onderkant net aan eigen zijde). Of de serve van Bert die nog geen 3 meter verderop in ons eigen veld stuiterde – en die hij mocht overdoen omdat de scheids nog niet had gefloten…
Nou ja, het was wel weer gezellig achteraf, met een mooie winstpartij van de hoofdmacht van Twente 05, bitterballen en enkele biertjes. En daarmee zijn we toe aan de moraal van het verhaal; we zagen nog net geen roze olifantjes toen we weer op de fiets stapten.

Uitwedstrijden tegen De Krekkers zijn altijd speciaal. De ploegen zijn vergelijkbaar: mannen op leeftijd die graag leuk willen ballen zonder al te veel trainen, en waarbij teamgeest en lol voor- en achteraf net zo belangrijk is. Krekkers H3 vindt dat ook: de ploeg zoekt steevast zijn betere spel uit als De Kater voorbij komt.
Goed, wij speelden vrijdagavond in Mariaparochie bepaald niet sterk. Wik was al op voor de wedstrijd begon, aan de buitenkanten kwamen de jongens er niet door en produceerden zij nogal veel hoogvliegers die meters uit gingen. Zonder Robert, die bevallingsverlof “vierde”, was er qua wisselbeleid niet zo veel mogelijk.
Maar al te veel negatisme aan eigen kant is niet eerlijk: Krekkers speelde over de hele lijn zeer degelijk en bij vlagen gewoon zeer goed. De tegenstander haalde belachelijk veel ballen van de grond, de linkshandige buitenaanvaller was ongrijpbaar. De eerste twee sets waren kantje boord voor De Krekkers, de derde ruim voor ons en de vierde ruim voor de tegenstander.
De 3-1 overwinning van de mannen uit Mariaparochie was dik verdiend. Wij zijn te wisselvallig en vooral te kwetsbaar (zowel wat betreft aantal aanwezige spelers als gezondheid) om een reeks wedstrijden op rij te kunnen winnen.
Toch weet je in deze gekke competitie nooit waar dat toe leidt. Zo blijkt de grootste titelkandidaat met samengeknepen billen een vijfsetter tegen Flash te hebben gespeeld… Nou ja, we zien wel – als we maar lol hebben!

PS Krekkers zal al wel 3 miljoen keer geconfronteerd zijn met de Finkers-slogan over het kraamschudden. Nu is het toch wel toepasselijk, al doen we het niet in maar na Mariaparochie: Robert & Yvonne, gefeliciteerd met Eef!

Tot onze eigen verrassing stonden we zaterdag toch met 8 man in de hal: behalve de invallende Richard van H2 waren Cas (de enkel hield het), de op Cuba bijgetankte Geert en de van bevallingsverlof tijdelijk teruggekeerde Robert (met mobieltje op de bank, je weet maar nooit…) toch present. De bij dames 1 coachende Roel kwam na die vijfsetter nog net op tijd komen aanrennen om volkomen koud drie ballen in te slaan, alvorens we het konden opnemen tegen Flash 2.
De Nijverdallers waren met 7 man naar Enschede gekomen, inclusief een libero. Dat is de goden verzoeken, bleek al eerder in ons potje tegen Isivol. Flash was echter overtuigd van de blessure-ongevoeligheid van de aanwezige mannen (zij misten er ook een paar). Kennelijk was er sprake van goede voornemens aan Katerzijde, want we zijn nog niet veel wedstrijden geïnspireerd begonnen. Nu hadden we strak spelend snel een voorsprong te pakken en hielden die de hele set vast. Flash viel op in de verdediging, waar vooral de goede passende libero alle kanten opvloog om ballen van de grond te vissen (en dat lukte hem ook!).
De overtuiging was bij ons groter, zodat we de set redelijk eenvoudig binnen konden slepen ondanks het geringe puntenverschil (25-22). In de tweede set liep het nog een stuk beter aan onze kant. Vooral de blokkering bleek een te groot obstakel voor de aanvallers van Flash, die er veelvuldig inhakten of in een uiterste poging onze handen te ontwijken uitsloegen. Richard maakte een lekkere entree en wij denderden door naar een 25-13 winst.
In de derde set slopen er meerdere fouten en onzorgvuldigheden in ons spel. Flash wist een redelijke voorsprong op te bouwen, die we maar moeizaam konden inlopen. Na twee foutieve services aan onze kant stond we nog steeds (16-17) achter toen Roel ging serveren. Niet alleen zijn opslag was zuiver, het hele team maakte plotseling geen fout meer en ging heel netjes spelen. In een lange rush, slechts onderbroken door een time-out van de tegenstander, liepen we door naar 25-17.
En toen was er een Isivol-deja vu: een van de Flash-aanvallers was geblesseerd geraakt en kon niet verder spelen. De libero kan dan volgens de regels alleen een normaal wedstrijdshirtje aantrekken en de wedstrijd vervolgen als dat genoteerd wordt op het formulier. Die set wordt dan voor spek en bonen gespeeld, omdat de winst altijd gaat naar het team dat compleet is. Daarop werd besloten de wedstrijd te beëindigen in een reglementaire 4-0 overwinning voor De Kater (stand 4e set 25-0).
Niet een leuk einde dus. Nou ja, in de kantine maakten beide ploegen het nog wel gezellig. Door het verlies van RAC (3-1 bij Twente Sparta) en de uitslagen van Aastad-Isivol (3-1) en MTSH-Volley (0-4) kruipt de top van de 1e klasse B weer verder bij elkaar. Het is en blijft een bijzonder leuke competitie!

Tja, er zijn van die mensen die niet uitgesproken raken over de Goeiemoggel-actie van KPN. Ook niet uitgesurft, als je het blog van Kater H1 mag geloven (klik maar eens op de link).