Saasveld. Dat had iedereen natuurlijk uit de titel geraden.En voor wie niet weet waar het is: je neemt vanaf Enschede wat kleine weggetjes, als er straatverlichting, maar al helemaal verkeerslichten zijn, dan zit je verkeerd. Je moet wel bij die ene lantarenpaal rechts, of links als je weer naar huis gaat en dan opeens doemt uit het donker het bordje Saasveld op. Snel remmen, anders sta je opnieuw in de duisternis.

Een en ander roept wel vragen op: Wat deed je daar nu en wat sommigen vijf jaar geleden (toen Laura nog ongeveer 16 was)? Waarom denk je bij de kapper te kunnen pinnen?

Iets met volleybal – ja allicht. Toch kwam het daar wat minder van dan in de voorgaande wedstrijden. Het wilde allemaal niet zo. Vrijdagavond, kleine zaal, spanning (tsja….), algehele malaise, een off-day, you name it.

Bruins dus maar, want daar waren we na de wedstrijd wel aan toe. Zonder punten, maar met een biertje, droog wijntje of bob-drankje hebben we er dan maar het beste van gemaakt. Iedereen snapt dat je dan in Bruins op het juiste adres bent. Pure jeugd nostalgie. De tranen rolden ons dus ook van de wangen – van het lachen wel te verstaan. Ondanks de nostalgische atmosfeer had het plezier dan toch wel weer meer met de tegenwoordige tijd te maken: Bruins bleek ook een vruchtbare bodem voor goede ideeen.

De enige tegenwoordige tijd die even geblokt werd, was de 4-0 nederlaag. Saasveldia was erg blij met de punten en heeft ze uiteindelijk ook harder nodig dan wij ze nodig hebben, dus ach. Daarbij hebben we ook vorig jaar wel een prutswedstrijd gespeeld, maar zijn we toch nog tweede geworden! Dus: proost, op het kampioenschap!

We keerden dus weer vrolijk de duisternis in op, slingerend over de Twentse wegen (het was ook koud. lichaamswarmte draagt beter over met goed contact en dus zijn bochten goed) terug naar de grote stad Enschede.