Heren 1 speelde hun derde wedstrijd. Ze houden er kennelijk niet van om erg hard van stapel te lopen. Dat is hun goed recht. Ondanks een paar jongere spelers (uniek jong voor Heren 1) wordt het team steevast betiteld als “de oudjes”. En als je wat meer op leeftijd bent, dan heeft de jeugdige onbezonnenheid plaatsgemaakt voor een uitgekristaliseerde balans tussen inspanning en resultaat. Niet te hard van stapel lopen. Het is net een marathon: als je te hard begint, red je het aan het einde niet meer.

Dus niet meteen beginnen met veel wedstrijden. Dat is duidelijk. Minder duidelijk voor een kennelijk voor dit concept nog iets te jong persoon als ondergetekende, is dat de inspanning schijnbaar op een zodanig niveau ligt dat het resultaat ook achterblijft. Alhoewel aan de doelstelling P/D te halen op dit moment voldaan wordt, gaat het voorals nog om de verkeerde P/D: Heren 1 bungelt een beetje onderaan de ranglijst.

De realiteit is natuurlijk een complex fenomeen en het is waarschijnlijk alleen schijn. De verloren wedstrijd tegen Medusa was – naar horen zeggen – zeker geen slechte pot. En ook tegen Time-Out geeft de stand aan dat er juist een stijgende lijn zit in het spel van Heren 1. Het aantal per set gehaalde punten stijgt namelijk en het was juist de laatste set waar Heren 1 genadeloos toesloeg: 25-13. En dat met een minimale veld bezetting, waaronder 3 spelverdelers….

Alleen nog 1 klein puntje: zou het misschien niet handig zijn om eens wat vaker samen te spelen…? Iets waar zeg maar op de dinsdagavond tijd en ruimte voor is gearrangeerd? Training heet zoiets. Heren 2 doet dat wel en dat is duidelijk te zien in de stand. Of is daar toch nog wel wat op af te dingen…..?