Rode laarzen, verschillende sokken, pasta tonno met olijven en onze gelegenheidscoach. Dat waren onderwerpen die voor de wedstrijd in de kleedkamer besproken werden. Na de wedstrijd ging het over rivella zonder prik, bittergarnituur, gebak bij de tegenpartij en weekendplannen. Tussendoor speelden we een wedstrijd. En dat deden we eigenlijk helemaal niet zo slecht…

Heren 1 speelde een wedstrijd in Diepenheim (zie vrijdagavond speelavond) en Richard dacht daar meer nodig te zijn dan bij ons. Wij durfden ons gecompliceerde wisselbeleid niet in eigen hand te nemen en na lang nadenken kwam Ronald boven borrelen. Voor meer dan de helft van het team was Ronald een compleet onbekende, maar ondanks dat was Ronald wel bereid zijn vrije avond op te geven en ons te coachen.

Aan het begin van de eerste set ging het gelijk op. Dat klinkt mooi, maar dat was het niet. Na een time out en het bijbehorende fout yellen ging het ineens een stuk beter. Onze gelegenheidscoach merkte verbaasd op: “Dat had ik niet meer verwacht” en de set was met 14-25 voor ons. Ook de tweede en derde set waren gemakkelijk voor ons (14-25 en 15-25). In de vierde set leek de koek ineens op. We stopten met volleyballen en maakten het onszelf moeilijk. Gelukkig bracht een time-out net op tijd de ommekeer en maakten we die set af met 21-25.

En dat was eigenlijk alles wat er te melden viel over de wedstrijd, dus hadden we het er verder niet meer over. In plaats daarvan bespraken we de douches, de drankjes en nog enige zaken die niet voor publicatie geschikt zijn. Bij het weggaan riep de coach van de tegenpartij ons na:”Jullie hebben nog kans om kampioen te worden, hè?” En daar houden we ons maar aan vast. De kans is er…

Ronald nogmaals heel erg bedankt!