En dat was het dan weer: de competitie zit er op voor het kleinste team van De Kater. De kleinste zijn heeft wel eens nadelen. Blokken en aanvallen is net wat lastiger als je ten opzichte van de tegenstander gemiddeld een 5- tot 10-tal centimeters mist. En daarbij, komt het wel eens voor dat je niet genoeg speelster hebt – ook daarin is Dames 3 klein: slechts 7 speelster op papier. Echter, klein moet je ook niet onderschatten….

En om die opmerking goed op waarde te schatten, gaan we nog een wedstrijd terug, naar de wedstrijd van donderdag 7 april. De gedoodverfde kampioen Isivol komt op bezoek; gedoodverfd omdat het het best spelende team is in de competitie. Geen boven de rest uitspringende individuen, maar een solide draaiend team waartegen het moeilijk scoren is. Aan de andere kant hebben ze ook weinig ‘power’-aanval, of ‘power’-serve in huis, zoals je nog wel eens bij de jonge teams ziet. En ook gedoodverfd omdat ze 3 sets van de Katerdames moeten winnen om een wedstrijd voor het einde kampioen te worden.

Drie sets winnen van een team ergens onderin de ranglijst. Eitje. Toch? Nou…. niet helemaal… de eerste set leek dan wel die kant op te gaan, maar als coach weet ik inmiddels dat de dames altijd eerst even wakker moeten worden. 19:00 spelen op een doordeweekse avond is ook wel erg vroeg. De weerstand die De Kater bood werd dus ook allengs hoger gedurende de tweede set. En ja – daar werden de dames van Isivol toch wel een beetje nerveus van. Want er komt toch wel heel veel terug… ook dat is iets wat bij mij wel bekend is: Dames 3 verdedigt de laatste tijd erg goed. Isivol zou het ook moeten weten, want de vorige wedstrijd was hun dat zelf ook al opgevallen. Wat Isivol niet weet is dat de aanval ook vooruit is gegaan. En dan ontspint zich een interessant spel.

Later merkt de coach van Isivol op dat zijn dames die avond niet goed gespeeld hebben; ik denk dat mijn dames dat afgedwongen hebben. En hoe… niet door een imponerende aanval, nee, door een imponerende verdediging. Werkelijk geen bal werd nog toegestaan de grond te raken. Ze gingen er meer dan 100% vol tegen aan en lieten zich niet uit het veld slaan toen Isivol tegen het einde van de set weer langszij kwam. Integendeel: dat was het moment om de laatste genadeslag toe te brengen aan het team dat bij winst van die set kampioen zou zijn. Het was ijzingwekkend spannend, maar de winst was zeer verdiend voor mijn dames! De krachtsinspanning was te groot om nog een set te kunnen vlammen en ook geheel terecht werd Isivol aan het einde van de wedstrijd kampioen.

Afgelopen vrijdag ontmoeten we de allereerste tegenstander van het seizoen: Devoko. Een jong team dat met harde serve alle illusies uit dames 3 sloeg. Toen. Inmiddels weten we in staat te zijn zelfs een set van de kampioen te winnen. Met een minimale bezetting en voor de tweede maal dit seizoen de hulp van Joriens zusje Hedwig (bedankt weer!), begonnen we aan de wedstrijd met de afspraak er gewoon een leuke wedstrijd van te maken.

Wat er toen gebeurde had ik echter in mijn stoutste dromen niet durven dromen: De Katerdames namen het initiatief. Het jeugdige Devoko team probeerde met harde serve en harde aanval punten te pakken, maar kon niet overweg met de onderhandse of zachte bovenhandse, maar geplaatste serve van De Kater. En het feit dat alle ballen gewoon weer terugkwamen. Toeschouwster Sietske keek verbaasd toe hoe goed haar teamgenoten waren geworden tijdens haar zwangerschapsverlof: om niet te zeggen dat ze haar ogen uitkeek.

Het was verbazingwekkend hoe rustig De Kater speelde. Geen stress, geen paniek, maar wel fanatiek. Alhoewel ze meestal al domweg op de goede plek stonden te verdedigingen. Een 4-1 achterstand in de tweede set: normaal al een bron voor ongerustheid, twijfel en een instortend zelfvertrouwen, maar afgelopen vrijdag leek de stand niet te bestaan. In een vloek en een zucht werd de achterstand omgezet in een voorsprong.

Om eerlijk te zijn: Sietske was lichtelijk verbaasd, ik was eigenlijk ook gewoon wel een beetje flabbergasted…. Vooral na de derde set, waarin Devoko werkelijk geen poot aan de grond kreeg en de eindstand een klinkende 25-10 was. Alles lukte, alles liep, er werd strak verdedigd en met pit aangevallen.

Toch was eigenlijk evenzo verbazingwekkend dat de in de vierde set ontstane achterstand van 6-1 (typisch wanneer je een set erg makkelijk gewonnen hebt), omgezet werd in een 11-11 gelijkstand. En vervolgens in een 25-16 setwinst. Het enige dat nodig was, was een time-out: “zullen we weer gewoon net zo gaan volleyballen als eerder deze wedstrijd?”

Huh… dat is dus een dikke 4-0 zege op de nummer 5 – of eigenlijk nu de nummer 6, door ons toedoen. Dat ontlokt uitspraken als “Zelfs als we voorstaan kunnen we dus winnen”. En het beloofd ook wat voor het volgende seizoen. De tweede helft van het seizoen hebben we sterk gespeeld. 24 van de 31 punten werden in de tweede helft van de competitie gepakt. Wat nou klein team…. een groots team!