De Heren 1 wedstrijd van donderdag was het afscheid van de competitie 2010/2011. Het ging nergens meer om, zoveel was al wel duidelijk. Zowel de derde als de vijfde positie waren buiten bereik. Prima resultaat: leuk mee draaien in de eerste klasse en geen kans op achterdeur promotie.

Het eindresultaat is onder andere het resultaat van een kruiwagen vol punten die we de laatste twee wedstrijden bij elkaar gespeeld hebben. Aangezien de vorige wedstrijd niet verslagen is, maken we er maar meteen een tweeslag van.

Nu we het toch over slag en slagen hebben: beide wedstrijden werden gekenmerkt door een stevig potje meppen. Vrijdagavond op de UT was voornamelijk Wik aan slag, maar donderdag was het de beurt aan Bert: het was namelijk niet alleen het afscheid van de competitie, ook was het het afscheid van Bert, die besloten heeft volgend jaar niet meer te gaan volleyballen.

Nu werkte de tegenstander ook goed mee, door niet al te lastig aan te vallen of te serveren. Dat gaf mogelijkheden tot een goede passing en dus kon keer op keer de bal op midden neergelegd worden. Of althans, ergens daar in de buurt, want Bert sloeg alles kort en klein – 21, 31, 41…

Je zou toch bijna verwachten dat je zulke ‘aggressiviteit’ alleen maar uit de kast zou halen wanneer de tegenpartij enorm aan het zuigen en zeuren is, maar daar was helemaal geen sprake van: het was dan ook gewoon jeugdig enthousiasme van Bert. Tegenstander Time-Out is absoluut geen vervelende ploeg. Ze staan leuk te ballen – normaal gezien althans; de eerste pot verloren we van hen met 1-3. Donderdag moesten ze het zonder spel doen en hadden ze waarschijnlijk niet helemaal hun dag. Maar ze bleven er vrolijk onder.

De tegenpartij van vorige week vrijdag was wat dat betreft wat meer uit op het ontlokken van aggressie. Maar goed, spelen in de “hel van Harambee”, daar hoort een bepaalde sfeer bij en gelukkig snappen de oranje-paarse lieden wel dat de leus ludiek is. In het veld was het meer het jeugdig enthousiasme van de studenten die het spel bepaalden. De studenten zijn altijd van heel goede wil om er wat leuks van te maken. Dat het alleen bij de uitvoering nog wel eens wat hapert is mij als UT-docent wel bekend. In die pot liepen we dus wel constant achter de feiten aan, maar konden toch telkens op tijd voldoende druk zetten om alle sets uiteindelijk te winnen. Zolang wij maar voldoende druk bleven zetten. En dat was ook tegen Time-Out het geval.

Alleen dat volhouden tot het einde… kan best lastig zijn.”We hebben de laatste set aan hen gegeven omdat voor hun de meerwaarde daarvan groter was dan voor ons”: een kort en bondige samenvatting van de laatste set, die wij redelijk kansloos verloren.

Het bleef op beide speeldagen op beide locaties nog lang gezellig. Maar op een gegeven moment is het dan toch afgelopen met de gezelligheid. Tijd om naar huis te gaan. Dag seizoen, dag Bert, hallo zand, zon en barbeque.