Voorlopig tweede

Dat is de conclusie na de eerste, zeldzaam vroege competitiewedstrijd van Heren 1. De Diepenheimers vieren volgende week massaal feest en dus werden we afgelopen vrijdag al verwacht in de Dr Quantstraat. Hoe begint een team de competitie, nog voor het VoorBereidings Toernooi, in de klasse die het team vorig jaar voor een seizoen ontvlucht had?

Als vanouds. Eerste klasse of promotieklasse – wat is het verschil? Uiteraard, een bepaald technisch niveau, een bepaalde manier van spelen, een hoop detaillistisch geneuzel is te produceren op dit vlak. Wij trekken ons daar echter niets van aan, maken ons net als vorig seizoen iets teveel sappel om de beslissingen van de scheidsrechter en weten het spel in een handomdraai zo te wenden dat we voornamelijk tegen onszelf staan te ballen. De venijnige serves, Berlijnse blokkering en solide verdediging waarmee we het onszelf op training meestal aardig lastig weten te maken, leken in Enschede achtergebleven te zijn.

Maar wat wil je? Na vier trainingen en een nog amper doorgesijpeld besef dat de competitie daadwerkelijk begonnen is. Dat was ook precies hoe de eerste set verliep: constant liepen we achter de feiten aan en lieten de thuisspelende ploeg een ruime voorsprong op ons nemen. We speelden duidelijk alsof de competitie pas volgende week daadwerkelijk zou beginnen.

Even leek het erop dat we in de tweede set wel doorhadden wat we ook alweer in het veld aan het doen waren. Met groots gemak, waar toch wel uit bleek dat onze plek in de promotieklasse vorig jaar toch echt niet zo misplaatst was, rolden we over Time-Out heen. Als een kaartenhuis zakte hun spel in, door het door ons ingezette offensief. Misschien was het de schrik van de voorsprong die ons stil deed vallen, of was het slechts een kortstondige opleving geweest van het besef dat we aan de competitie waren begonnen: langzaam overbrugde de thuisploeg het ravijn en vond aansluiting. Inmiddels waren wij weer volledig tot stilstand gekomen, tegen de scheids en onszelf aan het ballen en zagen we de aansluiting van Time-Out omgezet worden in een nipt verlies voor ons.

De derde set was een betere herhaling van de tweede. Het verloop hetzelfde: een grote voorsprong in het begin en een in grote mate toenemende onrust in de tweede helft. Dit keer was het dal echter minder diep en konden we aan het eind zowaar overtuigd doorstomen naar de 25. Lekker volleybal als vanouds…

De vierde set was misschien wel de spannendste, maar we bleven steeds achter onze tegenstander aanlopen. Dat psychologische voordeel was te groot om bij ons de rust te houden. De olie in de machine is duidelijk nog niet warm genoeg om een soepel draaiend team neer te zetten. De Diepenheimers waren in de laatste fase sterker, maakte simpelweg minder fouten en haalden zo het matchpunt met een punt of vijf ruimte over binnen.

Niet als vanouds: het nieuwe uiterlijk! Het kèke nieuwe tenue was op de valreep binnen en dus staken wij ons voor het eerste in het blauw-oranje in plaats van het blauw-geel. Uiteraard gepaard gaande van een gestructureerde distributie viste iedereen voor de wedstrijd een shirt en broek uit de twee grote dozen. Zowaar bleek er een unieke cijfercombinatie te zijn ontstaan, zonder doublures. Sommige zaken lopen in Heren 1 gelukkig nog wel op soepele wijze.

Heren1_17sept2010
Dat laatste geldt – wel weer als vanouds – voor de allerlaatste set: die verloopt doorgaands ook bijzonder soepeltjes. Nu is het zien het of we iets van die soeplesse ook nog kunnen laten zien op het komende voorbereidingstoernooi op de universiteit. Hoe de studenten hebben kunnen bedenken dat 09:00 uur een fysiek mogelijke tijd van aanvang is, is ons volkomen duister. We zullen zien… “Voorlopig staan we tweede”, aldus Robert die onze prestaties vanuit Hiawatta-land volgt. Als vanouds…?