Einde van het begin: Dames 3- Time Out

De laatste pot van de eerste helft. Het zou leuk zijn deze net zo af te sluiten als de competitie begonnen werd: Met een klinkende winst. Winst is namelijk iets dat de laatste tijd enkel nog in verband is gebracht met set. Her en der werd voor de kerst een puntje gepakt, maar een echte wedstrijd winst…. nee, dat is lang geleden.

Dan kun je je natuurlijk afvragen waar de verwachting vandaan komt om dan deze seizoenshelft afsluiter winnend af te kunnen sluiten. En dat is een heel goed punt… Maar niet zoals de onbevangen lezer nu misschien zou denken.

In de eerste plaats moeten een aantal randvoorwaarden helder gemaakt worden. Na afgelopen jaren steeds in nieuwe samenstellingen aan een seizoen begonnen te zijn, bleef het team op enkele minimale wijzigingen na gelijk. En dat wierp zijn vruchten af. De bagage van vorig jaar, zowel de wedstrijd ervaring als team en de verrichte trainingsarbeid, staan garant voor een inmiddels zeer goede verdediging. En zo ging het ook in deze wedstrijd. Allicht zijn er wel een aantal services waar de Dames, laten we het zo zeggen, van onder de indruk zijn, maar inmiddels worden ze niet daarop afgerekend. En de verdediging in de rally was ook deze wedstrijd weer op zeer goed niveau. Er vallen verdacht weinig ballen onaangeraakt op de grond, en prikken binnen de drie meter is voor de tegenstander een bijzonder ineffectieve keuze: die ballen worden allemaal netjes van de vloer gehaald. Tegenstander Time Out liet daarentegen geregeld een bal op de grond vallen die best haalbaar was voor wie ook maar in de buurt stond.

En dat, terwijl de opstelling nu niet bepaald ideaal was – op papier althans. De eerste spelverdeelster is al enige tijd uitgeschakeld, waardoor we het van de set-up kwaliteiten van diagonaal Chantal moeten. Niets mis mee, zo bleek, en zo is voor de kerst ook al een aantal keer gebleken. De bezetting op buiten is niet erg ruim en als er dan ook nog eens wat virusjes toeslaan, dan sta je ineens met 1 buiten… gelukkig wel 3 middens, dus ook dat probleem was snel opgelost. Ondanks de beperkte ervaring op deze plek, bewees Susan zich zeer goed te kunnen handhaven op deze positie.

Maar dan… als dit allemaal zo goed loopt?

Tegen de klok in:
De vierde set werd nipt verloren. Met name de eindfase kenmerkte zich door lange rally’s. Zoals gezegd: er wordt veel van de grond gehaald door onze Dames. Bovendien is er voldoende vertrouwen in elkaar om elkaar niet in de weg te lopen. Ballen worden op het juiste moment door de juiste persoon gepakt. Meestal althans. Toch was Time Out dankzijn een in het begin van de set geslagen gaatje uiteindelijk degene die er met de set winst vandoor ging.

De derde set was overduidelijk voor De Kater. Vol overtuiging werd in het begin van de set de druk op Time Out gezet. Die zagen hun spel niveau ernstig in elkaar zakken – niet gewend aan deze druk. Bij 15-8 in het voordeel van ons, vroeg de coach van het thuisspelende Time Out de tweede time out aan. Er werd goed verdedigd aan Katerzijde, er werd slim aangevallen en vooral vol overtuiging gespeeld.
Totdat Time Out zich puntje voor puntje dichterbij had weten te werken. Kleine slordigheden slopen er in bij de Kater. Ineens begonnen de dames elkaars ballen over te nemen, vreemde sprongen te maken – als een kat in het nauw! Ho, wacht: Time out! Wie stond er nu ook alweer waarom een hele set kansloos achter? Niet wij, zij! En omdat wij zo goed stonden te spelen!
Het duurde nog even, en om precies te zijn tot setpoint voor de thuisspelers, voordat dat doordrong tot de dames. Op 21-24 begon een bevlogen race en transformeerden de dames enerzijds naar pitbulls die zich vastbeten in hun prooi en anderzijds in koelbloedige ice queens die zich door geen scheidsrechterbeslissing of volgend setpoint van Time Out uit het zadel lieten brengen. Vijf setpoints zag Time Out door haar handen glippen. Het was al besloten, besloten in de hoofden van de zes dames die de kou hadden getrotseerd om in Diepenheim te komen, ondanks eventuele ongemakken zoals je eigenlijk helemaal niet lekker voelen (Mirjam – je hebt zeker hoe je je voelde ontzettend goed gespeeld!), ondanks de vele setpoints tegen, ondanks, ondanks,… nee: dankzij het feit dat wij gewoon beter waren. 31-29 voor De Kater. Punt basta.

De tweede set? De eerste set? Als die ook maar een greintje van de derde set hadden, het geloof in eigen spel, de vechtlust, de bevlogenheid, de wil om te winnen… Dames, bedenk toch eens dat jullie niet onder doen voor de tegenstander. Dat jullie niet bang voor hen, maar zij bang voor jullie moeten zijn! En als jullie dat niet geloven, doe dan eens gewoon alsof jullie er wel in geloven of doe eens alsof het die derde set is, en setpoint tegen hebt – ook al is het nog maar ergens in de eerste set. Knal eens van het begin, wees eens van het begin niet zo lief tegen de tegenstander. Poeslief, maar een Kater heeft scherpe nagels!

Want waarom zouden we niet de eerste seizoenshelft winnend af kunnen sluiten? Daar is geen reden voor! Het idee dat dat niet zou kunnen zit in de hoofden van de Dames en meer niet.

De tweede helft ligt helemaal open voor ons: een nieuw strijdperk.

Richard