En zoet smaakt het, zo’n overwinning! Al kun je bier moeilijk zoet noemen… Hoe dan ook: we hebben eindelijk weer eens een zege bij kunnen schrijven. Hoe? Vooral door voor de verandering wel eens van onszelf uit te gaan, er een leuke pot van te maken en ons niet te veel met randzaken of het spel van de tegenstander bezig te houden.

Nu moet wel gezegd dat Volley 68 enigszins gehavend aan de wedstrijd begon. De krappe selectie was verder uitgedund door skiperikelen en dergelijke, waardoor aanvulling werd gezocht bij Heren 2 en Jongens A. De Lossernaren wisten wel wat ze deden: de heren 2-speler was tot vorig seizoen een van de dragende krachten van het 1e en tegen ons ook de belangrijkste en gevaarlijkste aanvaller. Van de jonge knapen mocht een uitstekende libero meedoen en een talentvolle midspeler.
Wat de uitslag ook is, onze onderlinge wedstrijden zijn altijd leuk. Beide ploegen liggen elkaar, wat wedstrijdinstelling betreft als ook de benadering van het spelletje voor, tijdens en na de wedstrijd. Dat was zaterdag niet anders. We maakten ons op voor een leuke pot en dat werd het ook. In de eerste en tweede set hadden we duidelijk de overhand, eindelijk eens geholpen door een serve die wonder boven wonder die van de training benaderde (dinsdag serveren we elkaar bijkans van de mat).
Iedereen ging ervoor, onder meer te zien aan het aantal lastige ballen die we van de vloer of in de buurt van de tribune weghaalden. Opvallend was dat de lange ralleys, die soms wel heeeeeeel erg lang duurden, vrijwel altijd in het voordeel van Volley uitpakten. Dat was ook het geval in de derde set, toen een circa 5 minuten durende balwisseling (of overdrijf ik nu?) met vele rare én spectaculaire reddingen aan weerszijden van het net werd beslecht met een prikbal tegen de netrand, die precies voor de voeten van de met zijn rug naar het net gekeerde Rick viel. Die derde set leek er overigens niet op aan onze kant. Na een lange serveserie van een van Lossernaren was setwinst onmogelijk. De mooiste aanval aan onze zijde werd wel in deze set tentoongespreid: een reddingssetup buiten ons speelveld op de 3 meter werd snoeihard ingetimmerd door Geert.
We moesten ons dus weer zien op te rapen en de conclusie van Volley (“ze zijn al moe”) logenstraffen. Tuurlijk, zo’n groepje veertigers die ook nog eens halfslachtig trainen heeft wel eens moeite met vier sets, maar zo erg is het nu ook weer niet met ons gesteld. We moesten er wel voor knokken en werden af en toe tegengewerkt door de gemeente/bond (die de zaalhuur zo krap instellen dat het licht letterlijk uit kan gaan) en het arbitrale duo. Op matchpoint bleek de toch al continu snel (en vrijwel geluidloos) fluitende man op de bok al voor de opslag te kunnen fluiten terwijl de serveerder de bal niet eens in z’n hand heeft… Toen Richard nietsvermoedend zich vol concentreerde op zijn opslag (“deze móet goed”) telde de scheidsrechter keurig op z’n vingers het aantal seconden sinds zijn fluitje… Richard bleek gelukkig op tijd de bal in het spel te brengen, waarna de ralley in ons voordeel verliep en we met 26-24 de wedstrijd met 3-1 naar ons toetrokken.
Leuk, zo’n wedstrijd. Het moet ons moed geven dat we toch ons eigen spel kunnen spelen. We krijgen de komende twee weken lastige tegenstanders voor de kiezen, met Gemini en Set Up. Met behulp van invaller Martin hopen we er in Borculo een leuke pot van te maken.