We schijnen op een verdwaalde vrijdagavond ook nog gevolleybald te hebben in Mariaparochie. We kunnen ons echter vooral het vervoermiddel van R. en de kantine herinneren. Het motto van deze keer: gelukkig waren er de bitterballen!
De wedstrijd tegen Krekkers wilde maar niet van de grond komen. De eerste twee sets waren beide teams redelijk aan elkaar gewaagd, op een niveau waar we niet over naar huis zouden willen bloggen – zeker niet all the way from Mariaparochie.
Het was allemaal wel leuk, gezellig, vermakelijk, maar van goed volleybal was aan weerszijden van het net niet al te vaak sprake. Duidelijk was wel dat Krekkers op het juiste moment steeds even wist door te drukken, vooral dankzij een strakke service die de passing aan onze kant ontregelde.
Het gevolg van dit verloop was dat we ons gedurende de wedstrijd best kansjes toedichtten een of meer setjes te kunnen pakken, als we die service maar op gezette tijden onder controle kregen. Hoezeer hadden we buiten onszelf gerekend: de derde set acteerden we collectief dramatisch, waardoor we al blij waren met een schamele 12 punten de eindstreep te halen. Dat we de vierde set net als de eerste twee redelijk konden bijbenen zonder een moment daadwerkelijk aanspraak te kunnen maken op de setwinst, deed daar niets aan af. De 5 punten gingen terecht naar Krekkers.
We moeten toch weer eens de draad op gaan pakken en als ploeg gaan knokken voor elke bal – te beginnen door eens voltallig op die een trainingsavond in de week te verschijnen. Die conclusie konden we snel trekken, want in de kantine acteren we wel als collectief en hebben we ineens een op elkaar afgestemde eigen mening. Dat is zeker zo als het gezellig is, zoals in Mariaparochie waar het bier goed vloeit en de bittergarnituur uitstekend smaakt. Het werd dus een latertje, mede omdat de laatst overgebleven in de auto van R. moesten stappen.
R. had na een eerder volleybaluitstapje, waarbij wij zwabberend over de weg naar de plaats vaan bestemming vlogen omdat bij nader inzien zijn banden 3 jaar geleden voor het laatst nieuwe lucht hadden gekregen, besloten vrijdagmiddag enkele 50-centstukken bij de lokale benzinedealer in een automatische pomp te gooien. Geen overbodige luxe, want een druk onder 1 bar is vrij weinig… Probleem was alleen dat hij er dacht 4 opgepompt te hebben, maar bij het wegrijden er 1 volledig leeg had weten te krijgen. Hoe daar uiteindelijk lucht in is gekomen, is ons een raadsel. Maar R. achtte het nog wel noodzakelijk om in de nachtelijke uurtjes te proberen met een luchtbedvoetpomp deze band van extra adem te voorzien.
Anyway, we zijn thuisgekomen en de reis verliep, eerlijk is eerlijk, dankzij onze chauffeur en zijn vehikel uiterst prettig.
Zaterdag sluiten we de jaargang 2009 af tegen Vrivo. Een voorbeschouwing zou, om in de stijl te blijven, gebakken lucht zijn. We gaan dus ‘gewoon’ lekker ballen, daarna in de kantine voor de verandering eens geen friet en hamburgers maar boerenkool verorberen en kijken hoe het echt moet (bij het 1e van Webton Twente 05). En ach, er zal ook wel een biertje gedronken worden.