Decapitivatie van het seizoen – zodra het duister ’s avonds vroeg invalt, trekken wij ons traditie getrouw terug in het volleybalveld voor een potje gezelligheid, vermaak en fysieke inspanning. Heren 2 houdt van traditie. Gelukkig komen we dit jaar dan ook weer vele oud bekenden tegen. De eerste was Mintonette, de Holtense ploeg met wie we het enige jaren geleden ook al aan de volleybalstok hebben gehad. Hoe het donderdag afliep…?

Traditiegetrouw…

Nou, ook weer niet helemaal. Erg werd ditmaal niet alleen scheutig geschonken met slordigheden aan eigen kant. De wedstrijd was een helder lichtpunt in de duisternis die ons aan het einde van het afgelopen seizoen omhulde, toen slechts het kleine lichtpuntje van klassebehoud aan het einde van een lange tunnel zichtbaar was.

De rust liet zich slechts enkele periodes verstoren door een toenemende chaos, maar feitelijk bereikte de chaos nooit een buitenproportionele omvang. Toch werden niet alle tradities losgelaten.

Tegenstander Mintonette kennen we dus al langer. Het laatste jaar dat Heren 2 in de 3e klasse speelde waren zij de enige serieuze tegenstander. Het kampioenschap van Heren 2 was te danken aan een schier eindeloze 4-0 overwinningen én winst tegen Mintonette, ook was het krap. De afloop van de daarop volgende ontmoeting in de tweede klasse is me helaas ontschoten. Het zou me echter weinig verbazen als de mistige herinnering dat ook dat een titanenstrijd geweest is juist is: we zijn onderling erg aan elkaar gewaagd.

En dat bleek ook nu weer. De Holtenaren hebben een goede verdediging, kunnen een lekker balletje slaan en weten de gaten soms goed op te zoeken. Dat was echter niet voldoende om ons kansloos opzij te zetten. Doorgaands was ons antwoord adequaat en het moet gezegd worden dat Pim een goede aanwinst is voor de slagkracht van het team. In de eerste set waren wij het dan ook die het eerste de 20 puntengrens haalden. Daar bleef het echter bij.

En dat gold ook voor de tweede set. Die ging ook, om redenen die lastig precies te identificeren zijn, naar Mintonette. Er ontbrak nog een laatste stukje bij ons aan het einde van de set. In de derde set waren we echter volledig op stoom en konden we een ruime voorsprong van 4 tot 5 punten in het middendeel van de set omzetten in set winst.

Het lek boven water en op naar een vijf-setter? Het leek er in het begin van de vierde set nog niet op. De slordigheid sloeg toe, alsof we door angst bevangen waren dat nog een set te winnen en misschien wel alsnog de wedstrijd. We herpakten onszelf echter weer en halverwege de set waren we weer bij. De kansen waren weer gelijk.

En daar hield het verhaal op. Alsof een guillotine onze kansen rigoreus onthoofdde. Decapitivatie. Plots bleken we niet meer in staat een enkel punt te scoren. Met ontstuimige snelheid rolde de setwinst en daarmee partijwinst naar de gastploeg.

Gelukkig was er daarna bier bij Loek in de kantine. Traditie getrouw, want daar houdt Heren 2 van.