De afgelopen weken was er aanleiding tot het schrijven van lovende verslagen over de prestatie van Dames 3. Dat wil zeggen, het fanatisme en enthousiasme waarmee ze in het veld stonden, overtrof de verwachtingen waar de wedstrijden in het begin van de tweede helft aanleiding toe gaven. Het team had weer ‘swung’; er werd enthousiast gebald; inzet en plezier waren de ingredienten die teamspel met sprongen vooruit deed gaan.
Teamspel, omdat die bijzondere symbiose van individuele kwaliteiten en team kwaliteiten kan leiden tot een uitkomst die meer is dan de som der individuele delen. Een soort boost, waarin het spel van het individu omhoog getrokken wordt, waardoor het team nog beter gaat draaien; een zich zelf versterkende spiraal.
Euforie en lof dus – maar ondanks dat zagen de dames dat nog niet vertaald in winstpunten. Hmm.. En dat was dan toch stiekem altijd wel een dompertje. De wedstrijd tegen Twente-Sparta had weliswaar 1 puntje opgeleverd, maar ook twee sets 24-26 verloren.
Tijd voor winst dus. Hoog tijd! En de tegenstander leent zich er voor om overwonnen te worden: een niet al te hoge ranking en een wat traag spel. En dat laatste is dan ook meteen het gevaarlijke punt: meegaan in het trage tempo van een tegenstander is meestal niet de beste weg naar winst. Het is dus zaak zelf het tempo er in te houden en zelf het spel te gaan bepalen.
Dat vergt soms wat coaching. De dames – excusez les mots – verdienen wel eens een trap onder de kont. Maar, ze hebben de laatste wedstrijden laten zien over de juiste motivatie te beschikken. Geen reden tot zorgen. Helaas werd het voor mij geen coachen, maar fluiten, wegens afwezigheid van de scheidsrechter. Helaas, want wat zich onder mijn ogen afspeelde was een tergend langzaam spel, Eindeloze ralley’s zonder geslagen ballen, zonder spectaculaire reddingen, zonder hectiek; een gezapig heen en weer spelen van de bal tot ie eindelijk eens op de grond viel.
En jawel, daar was dus ook de achterstand voor de Katerdames. Bij 20-15 leek het schip gezonken te zijn. Leek, want verbazingwekkend vatten de Dames ergens vandaan moed, scoorden een paar punten en dat brak Buvo compleet. De buurse dames was compleet van de kaart door de paar punten die De Katers zomaar scoorden. Ze gaven bijzonder makkelijk hun voorsprong en zelfs de set weg.
De tweede set ging niet veel sneller, maar het initiatief bleef bij De Kater, die echter wel naarmate het einde naderde steeds meer vertraagd. Wonderbaarlijk genoeg flikte de Buurse dames vervolgens hetzelfde als de Katerdames een set eerder hadden gedaan: een 20-16 voorsprong voor De Kater werd in een 26-28 verlies van de set omgezet.
Dat lieten ons Dames 3 zich echter zomaar gebeuren: in de derde namen zij wederom gedurende de hele set de leiding, maakten het alleen aan het einde nog een klein beetje spannend, maar met 25-23 was niet alleen de set gewonnen, maar ook de weerstand van Buvo was compleet gebroken. De laatste set was een formaliteit. De gasten hadden geen enkel weerwoord meer op het niet eens zo bijzonder spannende, maar in elk geval wel degelijke spel van de thuisploeg. Met 25-13 was de 3-1 winst binnen!
Een tergende wedstrijd, en enerzijds had niemand zo’n lekker gevoel als de voorgaande wedstrijd, maar anderzijds juist weer wel, omdat er nu eindelijk wel weer eens een wedstrijd gewonnen was. Op dus maar naar de volgende wedstrijd, om die dan te winnen met flamboyanter en levendiger spel!