H2: Volle mep punten bij elkaar gemept in Almelo

VIER – NUL.

Heren 2 haalt uit – hard, mededogenloos en vernietigend (het zou nu passend zijn als er nu the roaring sound of a lion te horen zou zijn).

Het Almelosche Aastad staat in de diepste regionen van de ranking – zeg maar net iets onder ons. Er was zeker na het laten liggen van kostbare punten tegen Vosta een urgente noodzaak om van ons te laten spreken. No mercy.

Dat klinkt allemaal als een euforie gelardeerd met heldhaftigheid en groteskheid, maar de praktijk is altijd wat minder florissant dat de onvermoede passant doet vermoeden. Jazeker, de 4-0 overwinning in Windmolenbroek was verdiend, er werd gestreden, goed gespeeld, maar verwacht ook geen uitslagen die op enige vorm van vernedering van de tegenstander duiden. Als ik me niet vergis hebben ze in alle sets, hooguit op één na, de 20 punten gehaald en gedurende bijna de gehele tweede set hebben zij ruim voor gestaan: een achterstand van 6-12 zagen we op het scorebord. 12-17 hebben we ook gezien, maar het werd 25-22. En daar hebben we zelf heel hard voor geknokt. Maar – anders dan anders – bleven we fier overeind, volgden we braaf de tips van de gelukkig in elk geval weer coachende Maarten op (“leg de bal eens dáár neer” – et voilá, het scoorde!) en bleven we vooral in onszelf geloven.

Steeds konden we daarom juist aan het einde van de set het verschil maken en als eerste doordrukken naar de 25. Als we in onszelf geloven spelen we stukken beter, de passing was beter, mid werd vanuit meer posities aangespeeld (en scoorde goed), de ’12’ werd regelmatig aangespeeld, waardoor het spel extra breed getrokken werd en buiten lagen de meeste ballen meer dan goed. Goed ook voor het mooie blok van Aastad, een ideaal blok. Om de bal tegen aan te slaan en ofwel richting het naburige veld, ofwel over de achterspelers heen te laten verdwijnen. Soms leek het er ook op of de tegenstander allemaal postbezorgers van beroep waren: veel ballen verdwenen in de brievenbus.

Weliswaar geen echte roaring lion dus – al was het alleen maar omdat mijn stem dat na zo’n wedstrijd niet meer trekt – maar wel een dik verdiende winst. We passeren Vosta ondanks dat zij twee sets van de nummer 2 Amicitia gepakt hebben en hijgen nu bij de Esch Stars in de nek, op slechts een enkel punt afstand. En met de Esch Stars hebben we ook nog een appeltje te schillen…

Volgende week weer een uitwedstrijd: Time-Out zal ons in Deep’n ontvangen voor een goede pot volleybal – maar dat is dan weer voornamelijk op eerdere wedstrijden in de Dr. Quantstraat dan op de prestaties van dit weekend gebaseerd.

Richard