Wat een avondje ‘punten binnenhalen tegen de nummer-laatst’ zou moeten worden werd onverwachts een zenuwslopende happening.. En dat hadden we helemaal aan onszelf te danken.

De eerste set verliep, zoals verwacht, zonder veel problemen. De tegenstanders kwamen nauwelijks van hun plek en prutsten wat raak. Onze dames slaagden erin niet teveel met de dames van Twente ’05 hierin mee te gaan. De servicedruk was goed en  de aanval en verdediging liepen zoals het hoort. Al blijft het toch bikkelen tegen dit team van ‘dames op leeftijd’ waar geen snelheid in zit en waarbij de ene bal nog wonderlijker gered wordt dan de andere. Je zou ook bijna denken dat ze alles zooo tergend langzaam doen om je uit het spel te halen…

In de tweede set begonnen we met frisse moed en een paar frisse speelsters… Het werd een totaal ander verhaal dan de eerste set: Alles ging mis! Het lukte ons niet eens meer de bal er fatsoenlijk over te spelen. Dit was niet ons idee van een leuk potje volleybal… De zenuwen sloegen toe. Kortom: HELP!! Toen de dames van Twente ’05 met 24-8 voorstonden bedachten we dat met 4-0 winnen eigenlijk ook wel mooi meegenomen is. Liset begon met serveren en we mochten geen fouten meer maken… Uiteindelijk hebben we, dankzij o.a. de service van Liset, onze stalen zenuwen en onze mentale kracht (jaja, hierover gaan we even niet bescheiden doen…) met 27-29 gewonnen!!

In de derde en vierde set was de rust weer teruggekeerd. Dit ging ons niet nog een keer gebeuren natuurlijk en hoewel het natuurlijk niet zo best is als je met zoveel punten achter komt te staan tegen de onderste uit de poule, is het toch ook wel een hele prestatie om weer terug te krabbelen en uiteindelijk te winnen! En willen we natuurlijk ook onze gelegenheids-coach, Marije, bedanken voor haar morele steun.

Nou, we hopen dat wanneer de Sint straks weer in het land is, dit soort dingen ons niet meer overkomt!! Want hier krijg je grijze haren van… Volgende week gaan we op regio tour. Eens kijken waar Langeveen ligt…