Zo’n wedstrijd dus, zaterdag tegen Harambee. De omstandigheden waren al verre van ideaal: met Geert in  Zuid-Afrika en Rick in de lappenmand kunnen we voorlopig maximaal 7 spelers naar de wedstrijden krijgen. Henri kon zaterdag maximaal 2 setjes meedoen, Bertje was even vergeten dat we tegenwoordig thuis om 16 in plaats van 17 uur beginnen. Hij had de mazzel dat de wedstrijd voor ons uitliep en hij zijn bril dus nog kon laten ontwasemen…
De eerste set lukte hoegenaamd niets, we haalden het slechtste niveau in jaren. Een collectief falen, nog versterkt door deze lijn moeiteloos door te trekken in de tweede set. Onze makke is al jaren dat we ons niveau aanpassen aan de tegenstander: meestal goed tegen de top, en zwak tegen de ploegen die onderaan staan. Terwijl we juist daar dit seizoen de punten tegen zouden moeten pakken.
Anyway, de tweede set wisten we een achterstand van 8 punten nog weg te werken tot 23-23, waarna de inhaalrace stokte. Het herstel volgde in de volgende sets. Niet door ineens briljant/goed te gaan volleyballen, verre van dat. Maar we maakten veel minder fouten, legden indien nodig het probleem (=scoren bij een aanval) aan de overkant en wisten meer druk met de service te ontwikkelen. Deze twee sets waren dus voor ons.
De tombola van de vijfde set ging lang gelijk op, tot enkele foutjes Harambee het beslissende gaatje gaven. Een teleurstellend resultaat dus. Een lichtpuntje: het kan alleen maar beter!