Volgend jaar beginnen we weer helemaal opnieuw, met een schone lei! Dat lijkt me een goede zaak als je een klasse hoger gaat spelen. Prima idee. Maar wacht… het gaat over andere dingen….

De wedstrijd. Dé wedstrijd. Nou ja, je moet natuurlijk ook niet overdrijven. Dames 3 had het zichzelf nog een beetje lastig gemaakt in de eindfase van de competitie door her en der wat punten in te leveren (met nadruk niet altijd punten te verliezen!), wat resulteerde in de noodzaak om met 3-1 minimaal te moeten winnen van TVO, de Beckumse dames die afgelopen donderdag tegen de Katerdames het strijdtoneel betraden.

Drie – één winnen. Van de nummer 4. Weliswaar gaapt er een gat van een punt of 20 tussen de nummer 3 en nummer 4, maar toch, je wordt niet zomaar nummer 4. En Dames 3 moest natuurlijk…. Irrationele spanning. De hele week al stress in de benen een wee gevoel in de maag. Hoe zou het gaan, komt het wel goed, is iedereen wel fit, is iedereen op tijd… Veel dingen om je druk over te maken. Op het laatste moment toch voor de zekerheid oud-Kater speelster Anke gevraagd mee te doen, want dan was er in elk geval zekerheid met 6 te kunnen beginnen. Wel zo prettig in deze belangrijk wedstrijd.

En als de dag daar dan is. Wat moet je dan doen…? Hoe de spanning te beteugelen? De coach helpt hier gelukkig altijd met wijze raad: “gewoon alles goed doen”. Blijf geconcentreerd op alles wat je doet en maak geen fouten. Simpele dingen doen, zorg dat je altijd terug kan vallen op je basis.

Dus als je naar de Diekmanhal fietst en je komt ineens tot de ontdekking dat je een andere route fietst dan normaal, dan zit er niets anders op dan terug te fietsen naar het punt waar het ‘mis’ ging, terug naar de basis en vandaar weer opbouwen, de weg volgens de normale route vervolgend. Het parkeren van de fiets is dan wel minder cruciaal, maar als je met de auto komt moet deze natuurlijk wel op de juiste plek neergezet worden.

De juiste kleurcombinatie en het juiste aantal elastiekjes om je haar uit je gezicht te houden is evenzo van cruciaal belang. De juiste kleur blauw en oranje en natuurlijk 4.

En het juiste ondergoed. Erg belangrijk. Hoeft helemaal niet een of ander fancy merk te zijn, gewoon van de Hema is goed genoeg, maar het moet wel die ene zijn. Die dan gelukkig net op tijd nog gewassen is, want de vorige wedstrijd is daarmee ook gespeeld. Het hele seizoen is daarmee gespeeld. Net zoals het juiste paar sokken. Dat moet wel dat ene paar zijn, uit de selectie van vele identieke paren.

Geheel in de lijn der vrouwenlogica moet natuurlijk wel het inspeelshirt dat de afgelopen wedstrijden gedragen is en schoon en droog aan de waslijn hangt, daar blijven hangen en plaats maken voor het uit de onderste diepten van de kast opgegraven reserve inspeelshirt, omdat het eerdere geen geluk heeft gebracht bij de afgelopen wedstrijden. En wel of niet een hemdje onder je wedstrijdshirt kan een wezenlijk verschil maken voor de wedstrijd. Net als de kraagjes die uiteraard niet alle kanten op kunnen staan.

Link met volleybal…? Ja, maar als al die voorgaande dingen nu goed gedaan worden, dan hoef je je daar natuurlijk geen zorgen meer om te maken! Met alle respect, het blijft vrouwenlogica, die op z’n minst een zekere mate van ongrijpbaarheid in zich heeft. Want waarom dan nog die gespannen gezichtjes aan het begin van de wedstrijd, zoals de scheidsrechter na de wedstrijd opmerkte?

Wel is die logica dan weer terug te vinden in de ruime winst van de eerste set. Kennelijk hebben al die dingetjes toch geholpen. Alhoewel er ook te beargumenteren valt dat de late aankomst van TVO en de beperkte en van de recreanten en jeugd aangevulde selectie de tegenstander in het begin nog wat parten speelde. Het ging net iets te makkelijk.

En dus was het ook niet onlogisch dat de tweede set aanzienlijk moeizamer ging. De spanning zette zich niet om in een positieve drive, maar zorgde eerder voor een lichte motregen van slordigheidjes, waardoor de stand de hele set gelijk op bleef gaan. Normaal geen reden voor zorg, maar ditmaal was de set ineens afgelopen voordat Dames 3 de set gewonnen had. Wacht… dat was toch niet helemaal de bedoeling….

De logica achter het daaropvolgende verloop van de wedstrijd is weer ver te zoeken. Het devies ‘never change a winning team’ was geschonden door in de tweede set met twee verse spelers in de opstelling te beginnen. Dat pakte niet goed uit, maar de derde set werd niet alleen weer een dubbele wissel gedaan, maar ook werden de posities van een aantal wat door elkaar geschud, zodat er feitelijk een compleet andere opstelling stond. En dus werd de set dik gewonnen.

De vierde set was een formaliteit leek het wel. Met een rustig overwicht, heldere overtuiging en een reeks zeer goede serves werd de set met dikke cijfers binnengehaald en daarmee ook de tweede plek en de promotie zeker gesteld. Juist deze set, die uiteindelijk het meest belangrijk was, omdat winnen of verliezen van deze set allesbepalend was, was volstrekt onlogisch (of volgens de dames misschien volstrekt logisch) er geen spatje spanning meer over. Er werd domweg gedaan wat er gedaan moest worden. Foutloos spelen, geen domme dingen doen.

“Maar volgend jaar”, zo beweren de dames, “volgend jaar doen we het anders. Dan beginnen we weer overnieuw, dan doen we niet meer aan die onzin van juiste elastiekjes, ondergoed, sokken, juiste fietsroute, etc etc”. Vrouwenlogica….

Wat dan wel weer begrijpelijk logisch is:

Anke: bedankt, het was erg leuk dat je meedeed!

Publiek bedankt!

Iedereen die Dames 3 het afgelopen jaar geholpen heeft (invallen, trainen, coachen, aanmoedigen, waterhalen); BEDANKT!!!