Een foto die boekdelen spreekt….? Het verslag – staat er inmiddels ook bij!

Al weken vechten we op papier met Unisson om de eerste plaats. Onze aanvankelijke achterstand werd steeds kleiner, eind oktober waren we voor het eerst even koploper en sindsdien is het stuivertje wisselen om de eerste plaats. Vanaf dat moment kijken we uit naar de confrontatie. Zaterdag 19 november, dan moet HET gebeuren. Dan moeten we WINNEN, dan moeten we bewijzen dat we ECHT kunnen volleyballen, dat we niet alleen toevallig slechte tegenstanders hadden, dat we… Kortom, we wisten onszelf goed onder druk te zetten.

Nu was omgaan met druk de vorige seizoenen niet één van de sterke punten van Dames 3. De angst om te winnen leken we kwijt te zijn dit seizoen, maar zoveel druk , zouden we dat wel aankunnen…
De voorbereiding was niet optimaal. Judith raakte geblesseerd en als kleinste team van de vereniging heb je dan ineens een midspeelster te kort. Richard zat voor de wedstrijd in Engeland en kon dus geen supertraining geven en verder hadden we voorafgaand aan de wedstrijd nog een jetlag, een familielid in het ziekenhuis en een aanrijdinkje bovenop de normale ingetapete schouders, pijnlijke ruggen, gekneusde duimen en verder ongemak.
Richard regelde vervanging in de vorm van Tim, die ons een training gaf waar we gelukkig zaterdags allemaal net weer van hersteld waren en Judith werd vervangen door Hedwig, het zusje van Jorien dat ons vorig seizoen ook al een paar keer uit de brand hielp. Alle andere ongemakken werden gewoonweg genegeerd en zo stonden we met maar liefst 7 speelsters in gymzaal Boekelo. Ons (ook uit 7 man bestaand) publiek vond een plekje in het materiaalhok en zo konden wij beginnen.
Was het de spanning, was het het lage plafond, was het het bekende “eerste set syndroom”? Geen idee, maar we begonnen niet goed. Gelukkig wisten we de omschakeling te maken, helaas wel net te laat en zo verloren we de eerste set met 25-22. Het was de eerste set van een ontzettende spannende wedstrijd. Wat waren we fanatiek. Er is geknokt voor elk punt, er werden ballen van de grond gehaald die onmogelijk leken, er werd aangevallen, geprikt en gevist en we kregen zelfs een waarschuwing van de scheidsrechter die ons meefluiten niet waardeerde (sorry scheids, normaal zijn we echt heel lief, het was de spanning…). Ons meegereisde publiek kreeg een van de beste en zeker de spannenste wedstrijd van dit seizoen te zien. De tweede en derde set waren voor ons (twee keer 23-25) en de vierde set gaven we net weg (25-23).
In de vijfde set hebben we (wijs geworden van onze wedstrijd tegen Lutheria) de opstelling zo veranderd dat we 2 sterke serveerster eerst hadden en zo bouwden we, dankzij een lang serie van Hedwig een grote voorsprong op. Deze laatste set wonnen we met 8-15 en toen kon het feest beginnen.
Wellicht hadden jullie meer willen lezen over deze spannende wedstrijd. Hoe de beslissende punten werden gemaakt of bij welke stand doorslaggevende time outs werden aangevraagd bijvoorbeeld. Maar de waarheid is; ik weet het niet meer. De wedstrijd was zo spannend dat ik nauwelijks op het scorebord heb gekeken. Wat ik wel weet is dat we allemaal een super wedstrijd hebben gespeeld en dat iedereen (speelsters, coach en publiek) een bijdrage heeft geleverd aan onze overwinning. De rematch is op 15 maart in de Diekman, komen jullie kijken?

Sietske