Na het lichtelijk teleurstellende optreden tegen plaatsgenoot Twente’05, stond afgelopen vrijdag koploper SVH op het programma. SVH hoort eigenlijk niet helemaal thuis in de eerste klasse, gezien hun volleybal ervaring in de divisie klassen. Het zal ook vast niet lang duren voor ze daarnaar terugkeren. Voor ons betekent die wetenschap voornamelijk dat we hard aan de bak moeten en daar hebben we allemaal wel zin in. Maar niet na een goede bak koffie in huize Geert, waarna we in colonne vertrekken naar de Kruidenwijk in Nijverdal.

Daar begon min of meer de eerste hindernis van de wedstrijd al: de Kruidenwijk is een nieuwbouwwijk, die zich kenmerkt door de totale aanwezigheid van structuur en logica, zodat ook geen enkel navigatie systeem de moeite heeft genomen enige vorm van nauwkeurigheid op de nemen in het systeem. Na een lange slingering, de neus in alle windrichtingen gekeerd hebbend, belanden we dan toch ruimschoots op tijd – een kwartier voor de officiele aanvangstijd – in het Kultuurhus alwaar de wedstrijd plaats zal vinden.

Een kultuurhus is een moderne hype – vroeger werd zoiets gewoon buurthuis genoemd – en moderne hypes zijn alleen iets voor Heren 1 als het om ‘apps’ gaat. Althans, ten dele. Toch zijn we aangenaam verrast door dit zaaltje, zij het dat de kleedkamer een tikje claustrofobisch is. Mooi vloertje, goede ruimte voor het veld en een enkele klacht van de spelverdeling over het licht.

Maar we kwamen voor volleybal en dat doen we dan ook. Er wordt hard gewerkt en lange tijd gaat de score dan ook gelijk op. SVH blijkt echter over een klein extra verzetje te beschikken en maakt dar aan het einde van de set gebruik van. De set gaat verloren voor ons – toch nog met een ruime 25-17 voor SVH – maar niet het vertrouwen in ons spel. De verdediging heeft hard gewerkt waardoor Rick niet een hele marathon hoefde te lopen en de aanval dus een kans had om het SVH moeilijk te maken. Nog een klein duwtje extra van onze kant en de volgende set is van ons.

Die hoop wordt vakkundig om zeep geholpen door de Nijverdallers. Ze denderen met grote vaart door de set, onze verdediging wankelt. Uiteindelijk weten we ons echter te herpakken en onze score nog iets op te trekken naar in totaal 25-15. Met wat vers bloed in het veld, beginnen we sterk in de derde set, zowaar met voorsprong. Zo makkelijk laat SVH echter niet van zich winnen, maar ze moeten toch even bijschakelen om ons bij te halen ergens halverwege de set. Vandaar gaat het gelijk op naar de 20 en er overheen naar de 22. De strijd is tot dan spannend: SVH wil duidelijk niet hun tweede set van het seizoen verliezen en wij hadden eigenlijk die primeur al willen hebben, maar vechten voor elke bal om toch tot dat exclusieve clubje te gaan behoren. Het publiek – 2 dames door ons meegenomen en een enkele andere verdwaalde ziel – zal zeker genoten hebben van deze fase. De strak en correct fluitende scheidsrechter kennelijk niet, want zomaar opeens produceert hij drie foute beslissingen op rij in het voordeel van SVH. Of we ooit zouden hebben kunnen winnen zullen we nooit weten, maar jammer dat de volleybal strijd zo geblust werd.

De vierde set kenmerkte zich door een mengeling van frustratie en moeiheid: het mooie was er af, we konden niet meer brengen wat we in de derde set nog wel konden. In rap tempo werd de zaak afgehandeld en werd het 25-13. De allerlaatste set duurde zoals gebruikelijk weer wat langer, maar daar was ook wel aanleiding toe: er was bier en gezelligheid.