De titel verklapt de uitkomst van de wedstrijd, maar laat genoeg vraagtekens achter over de wedstrijd van D3 tegen Harambee.

Bij de training, dinsdagavond bleek dat we toch maar met zijn vijven zouden zijn bij de wedstrijd. Te laat om de wedstrijd te verzetten, dus gingen we een partijtje doen om te oefenen met zijn vijven (alle heren van H3 die ons wilden versterken stuurden we dapper weg). Dat was toch best moeilijk en we zagen onze kansen op winst, Harambee staat onder ons, al minder worden. In de kleedkamer kwam Jorien op het idee dat ze haar zusje wel kon vragen. Die had al vier jaar niet gevolleybald, maar was vroeger wel goed. Dat bood perspectieven. Gelukkig kon en wilde Jorien d’r zusje, Hedwig, meedoen. Woensdag en donderdag werd er wat op en neer gemaild en het nodige geregeld. Hedwig werd aangemeld bij de NeVoBo (met dank aan Vincent) en er werd gekeken wie een extra broekje, shirt en vest had. Het zou nog even spannend zijn of Hedwig op tijd vanuit Groningen in Enschede zou zijn, met de NS weet je dat nooit zeker. Vrijdag begon relaxed, er werd nog even wat gemaild om er maar zeker van te zijn dat niemand wat zou vergeten en om te melden dat Hedwig ruim op tijd in E zou zijn voor de wedstrijd. Verder konden we rustig werken, totdat het bijna half 6 was. Dan kijk je tussen je werkzaamheden door even snel naar je mail en daar blijkt 1 crisis. Er is mail van Jorien, 2 schoenen gezocht voor Hedwig. Gelukkig was de crisis minder dan 20 minuten later opgelost, iemand had extra schoenen in de juiste maat.

 Zo geschiedde het dat we toch allemaal heel relaxed en mooi op tijd om 8 uur bij de UT in de kantine aan de thee zaten. We waren er helemaal klaar voor, alleen nog omkleden. Ook dat ging voorspoedig, iedereen had keurig aan alles gedacht en we hadden maar liefst 3 broekjes voor Hedwig. Marije moest nog even snel een extra elastiekje in haar, haar doen. Vorige wedstrijd had ze drie staartjes/elastiekjes en toen wonnen we drie sets. De logica is eenvoudig, om vier sets te winnen moet je dus 4 elastiekjes doen en geen drie (en ze had er pas drie in). Klaar, op naar de sporthal 2. Nu hebben we ook gelijk het spannendste deel van het verslag gehad, hoe de wedstrijd afloopt hebben we al verklapt, voor de volledigheid toch nog even kort het verloop.

 In tegenstelling tot de meeste van onze andere wedstrijden begonnen we sterk aan de wedstrijd. Hedwig paste prima in het team en het spelletje liep lekker. We bleven wakker (mocht je al in slaap kunnen vallen bij de herrie die Harambee maakt), ook als de bal niet gelijk terug kwam. Halverwege de set kwam, door een mysterieuze omwisseling, ineens onze, met inspelen ‘kwijtgeraakte’, favoriete wedstrijdbal in het spel nadat wij de originele wedstrijdbal via de tegenstander op de gang hadden gemept. Dat was een goed teken, met onze, uit het niets opgedoken, lievelingsbal konden we niet meer verliezen en met 12-25 ging de eerste set naar ons.

 De tweede set werd toch nog even spannend. We kwamen al gelijk op achterstand, haalden dat wel weer in maar konden niet echt een gat slaan. We waren het kwijt, we sloegen uit, we sloegen in het net, lieten de bal op de grond vallen of vingen hem (ja, we weten dat, dat niet mag maar we dachten dat er gefloten was). Toch waren wij als eerste bij de 24, maar op setpoint serveerden we in het net. De tegenstander was aan zet en bracht het tot 23-24. Er was een time-out voor nodig om ons weer in het gareel te krijgen. Vol vertouwen stapten we het veld weer in en dat straalden we uit, met een uitbal serveerde Harambee ons naar setwinst, 0-2 voor ons.

 De derde set hadden we het gevoel van de eerste weer, het spelletje liep lekker. We speelden netjes en degelijk en met 15-25, werd het 0-3 voor ons.

 Het doel van de vierde set was niet eens meer winnen, maar de tegenstander onder de 10 houden. Dat is niet helemaal gelukt, maar de winst is geen enkel moment in gevaar geweest, met 12-25 was de set voor ons en werd de wedstrijd met 0-4 gewonnen, 5 punten!

 Uiteraard werd de overwinning gevierd in de kantine onder het genot van wat drankjes en bitterballen. Na sluiting van de bar gingen we gezamenlijk in een lange stoet in de donkere nacht via de Viermarkenweg en Deurningerstraat huiswaarts, net zoals bij de Tien Kleine Negertjes viel er steeds iemand af totdat iedereen thuis was.