Verliezen doet soms pijn

“Da’s balen….Deze wedstrijd hadden we echt kunnen winnen”

Soms zie je gewoon als coach de dingen wat anders, maar kun je wel precies begrijpen wat je dames bedoelen. Vorige wedstrijd werd met dikke cijfers van de koploper verloren (Isivol). De complimenten en ergens ook verbazing van Isivol was daar: “wat verdedigen jullie veel”, “waarom staan jullie zo laag?”. Dan is verliezen te accepteren. Goed gespeeld, niet als een mak lammetje naar de slachtbank gesleept. Alle cliché’s op een hoopje die heus wel terecht zijn en van toepassing, want er werd immers goed gespeeld, alleen tegen een bijzonder taaie tegenstander die gewoon simpelweg een klasse beter was.

Maar dan Holyoke… Nee, niet wakker de eerste set, de ballen vlogen net zo hard als de punten om onze oren en er was weer stevige mentale coaching voor nodig om de diesel van de dames enigszins op temperatuur te krijgen. 25-15 was het resultaat. Verlies. Duidelijk. Maar ja, eenmaal op gang, is Dames 3 natuurlijk niet meer te houden en geholpen door de toch wat afgezwakte serve druk van de Enterse dames, werd even een duidelijk punt neergezet: 25-15 Winst.

En toen begon de wedstrijd. Een wedstrijd met lange rally’s, knappe ballen aan weerzijden, een bijna potdichte verdediging (misschien dat ook wel aan beide kanten). Elk moment kan de bal ofwel in het voordeel van de een, ofwel in het voordeel van de ander vallen. Logisch, maar soms is er een duidelijke voorkeur voor een van de teams omdat dat het sterkere team is. Nu niet. Of misschien slechts heel marginaal. In die ene bal die je net mist, of juist net raakt. Microhobbeltjes op een glad lijkend oppervlak die dan net precies zoveel verstoring geven dat het evenwicht niet precies in het midden ligt. Net, nét iets vaker het voordeel voor Holyoke.

En daar sta je dan na de wedstrijd. De coach vindt dat er goed gespeeld is, omdat er een team stond, een team dat vocht, een team dat streed, beter nog dan vorige week. De laatste gaatjes in het veld nog wat beter gedicht. Een team dat mekaar niet in de steek laat en de foutjes van elkaar oplost, inspringt op het juiste moment. Maar ja… als je nu zelf iets beter gespeeld had, als je nu die ene bal niet uit of in het net had geslagen, als je passing nu niet net iets beter was geweest – wat allemaal had gekund – dan hadden we gewonnen.

Hoe kun je van jezelf verwachten perfect te spelen? Maar hou dat gevoel vast, zodat de volgende tegenstander een team met passie tegenover zich heeft, zich na deze wedstrijd nog dieper vastbijt in de tegenstander. Blijf er in geloven dat je een wedstrijd perfect kunt spelen, ik geloof in jullie winst.

Weggaan doet soms ook pijn: Femke, heel veel plezier in Ecuador, via welke link kunnen we je ook alweer volgen?