Normaal gesproken verbazen de tegenstanders zich over onze voorbereiding op een wedstrijd, die voornamelijk plaats vinden in de kantine onder het genot van een bakkie zwart goud. Ditmaal stonden we echter al lang en breed klaar om te gaan ballen op een van de drie lege velden van de Goorse zaal. Dat was echter niet het idee van de tegenstander, die nog rustig rondlummelde in hun trainingspak. De scheids op de bok van de wedstrijd die eindeloos aan het uitlopen was, moest ook tegen ons aantreden en dus werd er geen oplossing gezocht, maar rustig gewacht.
Of het uiteindelijk nu werkelijk in ons nadeel was… we waren nu in elk geval goed warm gespeeld, dus dat beloofde wat. Ook al was het dus ruimschoots na half tien, 40 minuten na de geplande starttijd.
Toch kwamen we weer eindeloos traag op gang. Binnen de kortste keren keken we tegen een achterstand aan – en zoals gebruikelijk, waren we op dat moment ook nog echt niet aan het volleyballen. Het tij kon echter wel voor het einde van de set gekeerd worden. We kregen door dat we hard moesten werken, veel serve druk moesten blijven geven en het was ook niet in ons nadeel dat er wat extra support op de bank zat: met een meraculeuze rolduik wist Geert een belangrijke score van Dynamiek te voorkomen. Uiteindelijk wisten we ons zo als eerste naar de 25 te knokken. Alleen was dat nog niet helemaal het einde van de set: het duurde tot 27-25 voor we de setwinst op onze naam konden zetten.
De tweede set verliep van onze kant duidelijk sterker. Ditmaal lieten we Dynamiek niet uitlopen en hielden steeds het heft in handen wat voorsprong betreft. Althans, het juist behouden van de voorsprong. De set kende een aantal fases waarin we door een goede serve druk de Goorse tegenstander tegen de grond konden drukken. En Bas stond lekker te timmeren op buiten (maar misschien kun je voor de zekerheid de volgende keer toch duidelijker inslaan: niet alle scheidsrechter geloven je op de blauwe ogen en stoere blik). Kennelijk zijn ze echter wel taai gebouwd, want steeds wisten ze weer op te krabbelen de door ons opgebouwde voorsprong te reduceren tot een enkel punt, zodat wij weer overnieuw konden beginnen. Uiteindelijk was het breekpunt het als eerste behalen van de 20 punten grens. Toen we die eenmaal doorbroken hadden, hadden we Dynamiek in de tang en konden de set met 25-19 naar ons toe trekken.
Het brilliante idee om een plaats terug te draaien voor het begin van de set en zo Robbie de eerste serve serie te laten doen, pakte minder goed uit dan de rest van de set verliep: netserve… Het verdere verloop was nagenoeg een kopie van de tweede set. De serve druk bleef belangrijk, maar bijna elk geslagen gat werd weer dichtgetimmerd door de thuisspelende ploeg. Maar weer trokken wij aan het langste eind door de als eerste de 20 te bereiken en door te kunnen stoten naar de 25. Ditmaal kwam Dynamiek maar tot de 18.
De laatste set was daarmee zeker geen formaliteit. Juist omdat Dynamiek toch eigenlijk steeds wel had kunnen ruiken aan setwinst, wilden ze toch wel graag hun inzet beloond zien met een setpunt. Het bleef dus spannend in het veld. De bank maakte zich onderwijl voornamelijk druk over het wisselbeleid, vond daar uiteindelijk geen enkele reden voor (toch jammer dat de tegenstander in het net sloeg) en wisselde toch. Gelukkig kwam de setwinst niet in gevaar, mede dankzij de netserve van Dynamiek op de stand 23-22 – juist toen ze met een laatste offensief waren begonnen om alsnog de set te winnen. Dat was hun eigen doodsteek.
Ondanks het late begin van de wedstrijd, was er geen enkele haast om te douchen. De lounge bank in de kantine was verleidelijker en de bierprijs goed. Weliswaar hebben we de allerlaatste set dan maar aan de thuisploeg gehouden, maar dat was ze meer dan gegund. Onze 3e positie is in elk geval geconsolideerd.