De hamvraag van afgelopen wedstrijd: wie nam wie de maat?  Een 3-1 overwinning voor ons, waar wel meer over te zeggen is dan alleen het eindresultaat, om nog maar te zwijgen over de minder volleybal gerelateerde zaken; Een verslag van de vrijdag avonduren van Heren 1 in het Markelose.

Markel-Up… Zo luidt de naam van de club waar wij te gast waren. Bij ons geen enkele herinnering in de toch wel rijke volleybalgeschiedenis die ook maar in de verste verte relateert aan het team waar we tegen moeten. Van de zaal waarin we moeten spelen nog slechts een vage echo uit het era van de P/D. De zaal is gevuld met een kakofonie zoals alleen meiden en dames die voort kunnen brengen. Gezien onze gemiddelde leeftijd, zou te verwachten zijn dat de meesten dit lawaai toch ten minste ten dele zou ontgaan, aangezien de hoge frequenties in ons gehoor het eerste plegen te doven. Gelukkig zijn we wel enigszins stoicijns van aard, en bieden stukjes WC papier ook prima uitkomst.

Aangezien de wedstijd voor ons uitliep, begonnen we ietwat verlaat aan onze pot. Terwijl de dames op de andere velden lekker door joelden, sloegen wij her en der een balletje op de grond en kregen met grote regelmaat een bal toch weer over het net terug. Zo nu en dan werd een klein gaatje geslagen met een serve-serie en met uiteindelijk – maar met nadruk op dat woord, een ruime voorsprong bereikten wij de 25.

Wederom zouden we al te gemakkelijk kunnen vervallen in interpretatie van de titel die suggereert dat wij Markel-Up de maat wel genomen zouden hebben. Het is echter bijzonder onverstandig om zo hard van stapel te lopen. Het nemen van de maat is aanzienlijk complexer van aard. De uitkomst kan daarbij ook nog eens volstrekt verkeerd uitgelegd worden.

Ons spel was aanzienlijk beter dan in de wedstrijd tegen Dynamiek – maar die uitspraak moet niet doorgetrokken worden naar de conclusie dat we ook beter volleybal lieten zien. Het was allemaal niet zo spannend wat we lieten zien, maar wel een stuk minder hectisch. Met name de eerste set was er eentje die door het weinige aanwezige publiek snel vergeten zal zijn. Er zat – althans bij ons – geen lekkere swung in het spel. Weinig passes bereikten het net, waardoor het spelletje niet echt op gang leek te kunnen komen. Anderszijds, maakten we weinig eigen fouten, resulterend in setwinst.

Gaandeweg de wedstrijd werd het meer een echte wedstrijd. En daarin kwamen meteen onze gebreken naar voren. Natuurlijk, een lekkere serve serie waarmee we ineens een punt of vijf binnenhalen, maakt het winnen van een set aanzienlijk makkelijker (3e set was dan ook 25-12). Maar geen enkele set heeft Markel-Up niet voorgestaan. Winst komt voor ons uit het compenseren van een zwakkere passing door een goede aanval, plus het neerzetten van een goede blokkeren. Zodra daar echter fouten insluipen of de nauwkeurigheid achterwege blijft, krijgen we het moeilijk. Terecht pakte Markel-Up dus de laatste set.

En dan nogmaals de vraag wie wie de maat nam. Doorgaands wordt het definitieve antwoord daarvoor in de allerlaatste set gegeven. De tegenvallende smaak van zowel het gewone pils als het bokbier weerhield ons er niet van de strijd lang aan te gaan met laatste der mohikanen van de thuisploeg. Biljart en gefrituurde snacks met eigengemaakte saus, die een solide bodem legden voor de laatste nieuwtjes en roddels, maakten het verblijf in het Markelose sport cafe bijzonder aangenaam.

De laatste en allerlaatste set maakten ons weer duidelijk waar we staan. We weten onze maat (meest 6/XXL op enkele 5/XL-en na). We weten wie de maat nam deze avond. De enige vraag die nog wel onbeantwoord blijft is wie de maat nam van Rick, met als uitkomst zwembroekmaat 33-34, en vooral waarop deze meting gebaseerd is. Een nog open vraag waarover we in de toekomst meer duidelijkheid hopen te krijgen. Gelukkig liggen er nog een aantal vrijdagavond wedstrijden in gezellige Twentse dorpen in het verschiet… To be continued…