Met een zeer gedecimeerd team – alleen dankzij de bereidheid van Maarten om z’n vrije zaterdag eraan te geven en bij ons in te vallen waren we in staat 6 man op de been te brengen – reisden we af naar Vriezenveen om op een pupillentijd aan te treden tegen Vrivo. Vijf midveertigers en een broekie van 33 namen de handschoen op tegen dat soort tijden en een gemotiveerde tegenstander (op de loer voor promotie via PD) met meer dan genoeg spelers.
Wij verrasten van meet af aan de Vriezenveners. Met strak spel, weinig fouten en veel aanvallende punten hadden we de gehele set een kleine voorsprong op Vrivo. Met name de service bleek een geducht wapen, waarmee enkele mindere passers van de tegenstander voortdurend werd belaagd. Die druk vertaalde zich, ondanks een spannende eindfase, in een eerste setwinst.
Wij waren daar nog het meest verbaasd over, wat als zelfkennis ergens toe leidt is het wel dat wij nooit een wedstrijd fatsoenlijk beginnen dit seizoen. Na ja, uitzonderingen moeten er zijn. In de tweede set hadden we weinig tot niets in te brengen, geholpen door een uitstekende service aan Vriezenveense kant en een forse terugval in onze passing. We hadden ons voorgenomen dat niets de pret mocht drukken en dat gebeurde ook niet. In de derde set namen we de handschoen weer op en ontspon zich een spannende slagenwisseling tussen twee zeer aan elkaar gewaagde ploegen. De set was een dubbeltje op z’n kant – en dat viel helaas aan goed voor de Vriezenveense ploeg: 26-24. De koek was daarna grotendeels wel op bij ons. We persten eruit wat erin zat, en dat was niet genoeg (25-17 setwinst voor Vrivo).
Desondanks waren we tevreden over de getoonde tegenstand. Speciaal woord van dank aan Maarten, niet alleen omdat hij ons uit de brand hielp om de wedstrijd mogelijk te maken, vooral ook door zijn uitstekende spel.