W e dachten dat we alles gehad hadden: de portie lol was optimaal aan weerszijden van het veld, het spelniveau navenant. En we mochten de punten nog bijschrijven ook. Maar het al eerder gememoreerde moment van het jaar kreeg plots concurrentie.

Ondanks alle SMS’en aan thuisblijver Robert en de eerste mop van min-van-het-jaar Bas die de censuur van de blog zou kunnen doorstaan – en dat in een kantine waar 2 andere ploegen doodstil meeluisterden – het moment ergens in de derde of vierde set tegen het erg leuke en ontspannen Rivo 3 valt alleen hier enigzins zinvol te beschrijven.
Het begint met een serve van ondergetekende, die de netrand tart maar uiteindelijk toch de Rijssense kant verkiest. Vanuit het achterveld komt nu eens niet die jonge, voor de 1e klasse veel te goede libero die van voor naar achter stond te vegen en alle passes in de handen van de spelverdeler kreeg, maar een wat vermoeider, iets ouder exemplaar van Rijssense zijde (het formulier geeft zelfs aanleiding te denken dat het familie betreft).
Anyway, deze man schrapt zijn knieën kapot op de vloer maar weet een hand of een ander lichaamsdeel onder onze nieuwe, vermetel stuiterende wedstrijdbal te krijgen. Het ding ketst met niets- en niemand ontziende verachting de plek waar Geert al staat te wachten om de onvrijwillige set up af te hengsten – binnen de drie moet dat ding! 
Idd, alwaar de arme Rivo-passer nog ligt en probeert zijn hoofd te beschermen tegen dit geweld – dat geheel tegen de wedstrijd indruist (veel te hard, om maar iets te noemen). Natuurlijk raakt Geert de elleboog of een ander lichaamsdeel, stuitert de bal het speelveld weer in en weten we er met z’n twaalven, al lachend en proestend, nog minstens een keer of zeven zonder tussenkomst van de vloer in het spel te houden. Het punt was natuurlijk geheel terecht voor Rivo.
De rest van de wedstrijd bood een vermakelijk partijtje van ploegen die hun beste humeur hadden meegebracht. Heel vrolijk en relaxed werd de eennalaatste pot van dit seizoen volbracht, met optimaal resultaat: 4-0. Logisch dus dat het ook in de kantine gezellig was. Mede dankzij Patrick, die ons tracteerde op een koud buffet met warme kippepoten.