Nu Co Adriaanse weer in de krantenkolommen opduikt, komen zijn toevoegingen aan de Dikke van Dale ook weer aan bod. En als Co (onze) volleybaltrainer was geweest, had hij van ons de term contributievolleybal kunnen krijgen. Daar zijn we namelijk al een tijdje mee bezig en zaterdag was het ook weer bijna gelukt tegen Webton Hengelo.

Die jongens houden er een soortgelijke filosofie op na, al was het geheel aan hen te danken dat we niet contributievolleybal in optima forma uitvoerden. Over de enorme dip aan Hengelose zijde later meer.

Nadat we met enige pijn (ogen, hart, medeleven) Dames 1 hadden zien verliezen in een vrijwel lege en duistere zaal (de zon scheen buiten, dus dan kan er wel een rij lampen uit…), mochten we direct zelf aan de bak op datzelfde verduisterde veld. Onze ingenieuze gemeente heeft bovendien een fantastisch crisisconcept qua energieverbruik: hoe warmer en zonniger buiten, hoe kouder de Pathmoshal. Zorg dus dat je niet op de bank komt naast de kapitein met de houten poot…
De eerste set liep wel aardig zonder echt goed te worden. We hadden vanaf de 17, 18 een voorsprong tegen de Hengeloërs, mede door een goed functionerend blok. Dat gaatje hielden we vast en voor we het door hadden, was de eerste set met 25-20 voor ons. 
In de tweede set was de zaak omgedraaid: wij maakten teveel fouten en hadden erg veel moeite het sterk functionerende Webton-blok te omzeilen. Geheel volgens de regeltjes van het spel gingen we onderuit, met 18-25.
De derde set was overtuigend voor ons, dankzij servicedruk, een goede blokkering en ook aanvallend kwamen we goed door. De setstand was alleszeggend: 25-13. Daarop was het natuurlijk tijd om aan contributievolleybal te gaan doen: de laatste weken doen we er alles aan om de wedstrijden zo lang mogelijk te laten duren in deze gekortwiekte competitie. Als het even kan pakken we een vijfsettertje mee, zoals tegen Holyoke, Wevo en door een offday net niet tegen Aastad. Ook de prognoseknop van de Nevobo hoest al weken geen andere uitslagen meer voor ons uit dan 3-2 en 2-3. Geheel in die lijn – Hengelo houdt ook wel van lange potjes – lieten we ons van onze slechtste kant zien in de vierde set. De ploeg die wij hardnekkig MTSH blijven noemen aanvaardde dankbaar en liep uit naar 19-11. En toen was het tijd om volledig in te storten: de Hengeloërs kregen geen bal meer aan de grond omdat wij gingen vegen en blokken en eerlijk is eerlijk, omdat zij gingen lapzwansen. Het kwam in deze fase tot een ralley die recht doet aan onze yell van de laatste 2 jaar. Zelden zo’n ranzig geheel gezien, die ik meen uiteindelijk met het hoofd van d’een of d’ander werd beslist. Hoe dan ook, u raadt het al: wij wonnen de set alsnog met 26-24.
De nazit in de kantine was weer leuk. Jammer dat we nog maar twee potjes te gaan hebben, ook nog eens twee maal onderbroken door een weekje rust. Over twee weken dus hopen we dat het licht het weer doet, de temperatuur oké is (binnen en buiten) en wij een leuke pot op de mat kunnen brengen tegen Rivo.