Bittere nasmaak

Devoko is al jarenlang een hartstikke leuke volleybalvereniging. De Denekampers weten plezier aan prestatie te koppelen en brengen ook eigen talenten voort. De wedstrijd van een paar weken geleden tegen het eerste herenteam van Devoko toonde nog eens aan hoe leuk volleybal kan zijn, zowel voor, tijdens als na de wedstrijd.
Hoe anders was dat zaterdag met het tweede team. De jongere garde van Devoko meet zichzelf iets te veel kwaliteit aan, en straalt dat al tijdens het inspelen uit met veel kabaal, inslaan op de tegenstander et cetera. Dat kan – jeugdige overmoed zullen we maar zeggen.
Maar om vanaf bal 1 elke beslissing aan te vechten, de scheidsrechter proberen te beïnvloeden op technische fouten, touchéballen en in/uit situaties… Het werd van kwaad tot erger, door zelfs de puntentelling in twijfel te trekken, tegenstanders en scheidsrechter uit te kafferen en zelfs het publiek te bejegenen.
Een agressief sfeertje, waarin wij ons helaas ook niet onbetuigd lieten. De scheidsrechter bleef bewonderenswaardig kalm en besloot dapper zijn eigen wedstrijd te fluiten. Hij maakte inderdaad de nodige fouten, maar wie doet dat niet? De man verdient een compliment, al had hij van de bok mogen (moeten?) stappen gezien het commentaar en gezuig dat hij te verduren kreeg (uit het veld en vanaf de Denekamper bank). Zijn grote fout was dat hij geen kaarten had meegenomen, want deze wedstrijd was er meer dan rijp voor. En eerlijk is eerlijk: ook wij hadden er een of meer van diverse kleuren verdiend.
Als zonder enige aanleiding mensen het nodig vinden hun tegenstanders voor klootzak uit te maken, houdt de vrijetijdsbesteding op. Dan is het gewoon niet leuk meer om op zaterdagmiddag een potje volleybal te spelen. Het blijft wel een hobby. Die jongens moeten nog maar eens gaan praten met hun eerste herenteam – daar valt nog een hoop te leren.
Het setverloop doet er verder weinig toe, gezien dit onsportieve gedoe. Devoko won de eerste set terecht dankzij een zeer goed blok, de tweede was voor ons omdat wij ook goed gingen blokken. De derde en vierde set hadden – heel simpel- niets meer met volleybal te maken.