Deze week waren we vol goede moed: we speelden op de verjaardag van Genie tegen een team dat maar één plek boven ons staat. Daar komt bij dat we zowaar met genoeg dames waren. Alle factoren waren aanwezig voor winst in Delden… en daar ging het meteen al mis. We moesten namelijk niet naar Delden, maar naar Vroomshoop en dat realiseerden we ons pas op vrijdag. Nog net op tijd kwamen we de sporthal binnen, waar de tegenstander al aan het inspelen was toen wij nog aan de warming-up moesten beginnen. Dit euvel zorgde er wel voor dat we nog fris aan de wedstrijd konden beginnen; letterlijk en figuurlijk.

De eerste set kwam wat voorzichtig op gang; we gingen mee in het trage spel van de tegenstander. Richard vroeg een time-out aan om ons dit te vertellen en daarna hebben we geprobeerd het tempo op te voeren.  Bijna de gehele set hebben wij op voorsprong gestaan, tot 22-24 zelfs. Dames 3 zou dames 3 echter niet zijn als we dit niet tóch wisten om te buigen naar 26-24 en dus de set verloren. Je moet wel enorm goed je best doen om dat voor elkaar te krijgen, daarom alle lof voor onszelf en op naar de tweede set.

De tweede set begon meteen goed. De pass kwam goed, de aanval liep lekker en de bal viel zelfs vaker bij de tegenstander dan bij onszelf op de grond. Maar dames 3 zou dames 3… juist: winnen is veel te eng, dus viel ik als spelverdeler uit, waardoor Genie ineens moest gaan spelverdelen en Liza op diagonaal kwam te spelen. Gelukkig presteren wij het best in crisissituaties, hetgeen ook nu geschiedde. Tot in de 20 punten stonden we voor, maar daarna ging het mis en verloren we ook deze tweede set.

Opnieuw vol vertrouwen begonnen we –inmiddels weer in de normale opstelling- aan de derde set, vast van plan de komende drie sets te gaan winnen om Genie’s liefste verjaardagswens in vervulling te laten gaan. Gezien de kwaliteiten van onze tegenstander en onze eigen kwaliteiten, zou dit er ook makkelijk in moeten zitten.  In het begin van de set hadden we moeite met de servicepass waardoor we voor het eerst deze wedstrijd tegen een steeds groter wordende achterstand aankeken. Twee time-outs, een paar goede servicereeksen van onze kant en een goede tweede helft van de set mochten niet meer baten…

Genie stelde haar verlanglijstje bij: een puntje winst zou ook al hééél fijn zijn. We hebben ons best gedaan en het begin van de set ging vrij gelijk op. De rally’s waren lang, wij speelden slim en zij bleken tóch een (goede) aanval op te kunnen zetten. We hebben gevochten voor wat we waard waren en blijkbaar denken wij daar toch anders over dan het lot. Het lot was ons niet vergevingsgezind. De tegenstander had veel geluk: hun ballen vielen net op de lijn en die van ons net erbuiten, hun ballen kwamen op de netrand en die van ons precies erin. Gewoon weer ouderwets dames 3-spel dus.

Om een lang verhaal kort te maken: we hebben de tendens van 4-0 verlies toch weer weten op te pakken. Gelukkig konden we toch een feestje vieren, want Genie was jarig en gelukkig wel vergevingsgezind: die bittergarnituur kwam gewoon op tafel en de avond bleef nog lang gezellig…