Katerige kater2

Er is vast een reden voor dat je rust houdt voor een wedstrijd (op tijd slapen, geen alcohol, rustig ontbijten…je kent het wel). Gisteravond konden we ons niet bedenken waarom je niet gezellig zou kunnen meedrinken op de activiteit van Dames 1… vanmorgen wisten we het weer! Omdat je dan duf bent, hoofdpijn hebt en je lichaam nog in de slaapstand staat. Desalniettemin verscheen het voltallige competitiespelende team, inclusief supporters, fris en fruitig in de Pathmoshal. Zo fris en fruitig dat Norbert vond dat we zó door zouden kunnen voor een jeugdteam. Of dat nou lag aan de nieuwe vesten, goede dagcrème, flitsende acties of onze blije gezichten vanwege het jeugdsentiment ‘volleyballen op zaterdagochtend,’ is niet duidelijk; het is wel leuk om te horen dat we er alleen maar beter uit zijn gaan zien voor onze leeftijd!

Met enige vertraging begonnen we aan het inspelen. De scheidsrechter wist ons te vertellen dat we precies 10 minuten hadden voor het warm lopen, inspelen en inslaan. Dat werd dus een haastklus, maar zorgde er wel voor dat we een beetje het tempo erin kregen. Voordat we het tempo er echt in hadden, was de eerste set al bijna voorbij en keken we tegen een grote achterstand aan. We hebben ons best gedaan, maar hadden toch wat ochtendgerelateerde opstartproblemen…

De tweede set begon meteen lekker. Na onze eerste servicebeurt stonden we op 0-5 voorsprong. Voor ons doen was er mooi volleybal, werden er veel ballen gered en communiceerden we prima. De paniek sloeg toe toen het 14-20 was en wij dus aan onze laatste 5 punten moesten beginnen. Je zou denken dat die puntjes zo gepiept (euh..gevolleybald) zijn, maar wij hebben toch echt een chronisch probleem met winnen. Het is niet dat we het fysiek niet kunnen, maar er gaat mentaal iets mis. De service liep niet meer lekker, we pakten elkaars ballen en kregen de bal niet meer bij de tegenstander op de grond. Deze kwam met rasse schreden dichterbij en het stond op een gegeven moment 24-25. Een mooi moment om eens in het net te serveren…25-25. Gelukkig blijkt de tegenstander toch ook wel nerveus te worden en werd het uiteindelijk 25-27 voor ons. Wat hebben we ervoor moeten knokken, terwijl dat eigenlijk niet nodig was na zo’n grote voorsprong.

De derde set werd een derde set zoals we ze vaak spelen: we doen ons best, hebben behoorlijk lange rally’s en ineens is het 25-15. Meer valt er niet over te zeggen. Over de vierde set daarentegen zou een boek geschreven kunnen worden. Wij stonden na onze servicebeurt op voorsprong, maar kakten in. Zo’n korte nacht vertraagt het reactievermogen aanzienlijk, waardoor er veel ballen in gat vielen, terwijl iedereen zich nét mentaal voorbereidde erop af te duiken. Richard vroeg een time-out aan en heeft ons opgepept, dus vol goede moed gingen we verder… en kwamen we terug. We hebben een paar keer op setpoint gestaan, maar de verjaardagstaart van Judith lonkte meer dan een vijfde set moeten spelen. Met 27-25 verloren we de vierde set…waarmee we de oorspronkelijke kater verruilden voor een nieuwe: verliezen terwijl er zeker winst in had gezeten.

En wat hebben we vandaag geleerd?

  • Als je wilt schermen moet je ongeveer twee meter voor je serverende teamgenoot gaan staan, maar niet je buik inhouden, want dan werkt het niet.
  • Zowel de chocoladetaart als de appelkruimeltaart van de Hema zijn erg lekker, ook als je verloren hebt en juist als je (daarvan) een kater hebt.