De voortekenen kort voor de wedstrijd wezen op een aanstaand drama. Nadat vrijdag Cas (tijd) en Roel ((langdurige?) blessure) waren afgehaakt, moest ook Wik zich zaterdag wegens zeer vervelende omstandigheden afmelden (sterkte!). De 6 overgebleven mannen hadden bepaald niet optimaal getraind de afgelopen weken, een van hen was met twee dagen vertraging amper een paar uur terug uit verre zonnige oorden… Met zes jongens van H1 (inclusief twee spelverdelers) en Richard van H2 (bedankt!) zonder illussies de lange reis naar Rijssen gemaakt…

Daar waren we net op tijd om nog een paar minuten warm te spelen. Aan de overzijde ook veel ervaring, maar dan in zulke getale dat ze amper op het wedstrijdformulier passen. Een leuk team, met veel spelers die we del afgelopen decennia wel ergens zijn tegengekomen.
Met Henri als alternatieve diagonaal waren de eerste punten duidelijk voor ons. We maakten weinig fouten en hadden af en toe het geluk mee. Dat leidde tot een voorsprong van zo’n 5 punten. Dat is bij ons geen enkele garantie voor succes, bleek maar weer eens. Wij gingen steeds meer fouten maken en Rivo – waar gedurende deze en de tweede set ook alle klungelballetjes steevast in hun voordeel uitpakten – denderde ons voorbij. Terecht pakten de Rijssenaren deze set, om in de tweede direct weer weg te spurten. Dit keer was het aan ons om de achtervolging in te zetten, nu met Richard op mid (die aanvankelijk meer oog had voor Geert – dizzy! – dan voor de bal) en Robert op de diagonaal. Dat lukte heel aardig. In de slotfase ging het toch mis, en Rivo pakte met 26-24 een 2-0 voorsprong in sets.
De conclusies waren simpel: top zou het vandaag niet worden, dus alleen met hard werken via sober volleybal zouden we ons nog terug kunnen vechten. Het doel was duidelijk: 1 voor 1 de resterende sets naar ons toetrekken. Henri nam de verdeling over van Rick. Wij speelden langzaam maar zeker niet alleen wat strakker, ook vielen de klungelballetjes plots bij ons goed. Op die manier kwamen we na een directe achterstand al snel op een ruime voorsprong (18-13). Daar was nog even een kantelmoment, maar geconcentreerd werd dat overleefd en gedecideerd de set met 15-25 binnengehaald. Het optimistische “Dat is de eerste van de 3” van Roel werd door een Rivo-wissel nog grappig gevonden, maarrr…
In de vierde deed Rivo er alles aan de wedstrijd te beëindigen. De Kater speelde nog altijd niet briljant, maar er werd geknokt en de foutenlast ging aanzienlijk naar beneden. En waar het aanvallend niet lukte, moest blokkerend of verdedigend maar het punt worden gemaakt. Dat lukte op een cruciale stand, via een killblock, nadat Rick als inval-serveerder/passer de set al bijna uit had helpen maken. Nu werd het met billenknijpen 25-27 voor ons.
De vijfde set waren we heel snel aan de winnende hand, nu het team zich perfect aan de opdracht hield: na een ralley direct weer volle concentratie op de volgende bal, aangezien we daarvoor te vaak te lang stilstonden bij voorgaande acties en zo 3, 4 punten op rij verspeelden. Nu bleven we heel strak richting 15 punten spelen, met weer de geslaagde Rick-wissel voor serve/pass in het achterveld. De pot eindigde via 7-15 zo toch nog in een 3-2 winst.
Qua niveau misschien niet iets om over naar huis te schrijven, maar gezien het feit dat ons karakter ons vaker parten speelt dan zoals het in Rijssen punten opleverde toch best bijzonder (en we lopen nog een puntje op Wevo in ook). We hopen dat Richard nog eens vaker invalt, want hij deed meer dan prima mee. Het zou ook mooi zijn snel weer meer mensen beschikbaar te hebben, want we misten Cas en Wik duidelijk. Kijken hoeveel we er volgende week in de betonbak van het Diekman bij elkaar hebben…